Terug in Zimbabwe

Door Mark

De afgelopen twee maanden schreven we niets nieuws op onze blog. Terwijl er toch heel veel is gebeurd; we pakten onze spullen in, namen afscheid van ons werk en mensen om ons heen, verhuisden naar Nederland, en hebben daar ons leven weer opgepakt. Inmiddels is Annemarie alweer bijna twee maanden aan het werk bij de verloskunde opleiding in Amsterdam en de jongens genieten van de Nederlandse school.

Afgelopen maandag vloog ik terug naar Zimbabwe voor een laatste korte periode van overdracht. Een bijzondere ervaring om weer terug te zijn, want het voelt allemaal heel bekend en vertrouwd en dus lijkt het meer of ik maar drie weken weg ben geweest. Op dit moment zit ik weer als vanouds op mijn kantoor in Masvingo. Echt bijzonder. Ik maar dit bezoek samen met drie mensen van de GZB. Samen bezochten we gisteren het ziekenhuis op Morgenster, en zaterdag zullen we samen in Gutu zijn. Misschien is het te vroeg om nu al te schrijven over de situatie, maar een ding is wel duidelijk, Zimbabwe zakt steeds harder in de put. Op dit moment staan er lange rijen bij de banken. Mensen kunnen maar $50 per dag opnemen, omdat er een massale bankenrun gaande is. De reden daarvoor is dat de overheid 'bonds' wil gaan invoeren, feitelijk gaan ze dus geld bijdrukken. Aangezien niemand de overheid vertrouwd, wordt al het geld dus nu van de rekeningen gehaald. Alle organisaties hebben hier natuurlijk last van. Ik maak me toch wel zorgen over de ziekenhuizen en klinieken. Ook over de mensen die bijna niets hebben geoogst en dus zonder geld en zonder voedsel zitten. Hoe zal zich dit verder ontwikkelen?

MaiRhoda

Door Annemarie

Uit stof zijn wer gemaakt en tot stof zullen we terugkeren.

Terwijl wolken stof voorbij drijven zitten we met honderden mensen tussen de verdroogde mais op de rode aarde. Dof klinken de kluiten op de kist van MaiRhoda; de lieve vrouw die gedurende de afgelopen vijf jaar voor onze kinderen en huis gezorgd heeft. Stil ging ze haar gang. Ze klaagde nooit, maar toen ze ze duidelijk klachten kreeg was het al te laat en had de kanker de strijd al beslist.
Met het weinige dat ze had probeerde ze haar kinderen van al het nodige te voorzien. Daarnaast zorgde ze voor de vijf kinderen van haar zus die haar man achterne was gegaan naar Zuid-Afrika. Toen ze 17 jaar geleden begon te werken in dit huis sprak ze nog geen Engels en moest ze wennen aan het huishouden van de Hollanders wat zo anders is dan haar eigen plattelandsleven.Gaandeweg heeft ze haar draai gevonden. Al sprak ze weinig, ze begreep genoeg. De kinderen konden het altijd goed met haar vinden. Als ik ging werken, vonden zij troost op het vaste plekje in de handdoek op haar rug.
Nu is ze verlost van pijn en zorgen. We zullen haar weerzien. En dan zonder taal- en cultuurbarriere.

Afscheid

door: Annemarie

Na een - in allerlei opzichten - stormachtige week in Nederland ben ik weer op Zimbabwaanse bodem. Een droge bodem. Wat regen hier en daar, maar te weinig en te laat om voor een goede oogst te zorgen. Voor een land waar bijna iedereen afhankelijk is van de landbouw is dat een regelrechte ramp. In sommige districten liggen de koeien dood aan de kant van de weg.

Over tegenslag gesproken; mijn zicht steeds verder achteruit zien gaan is niet makkelijk. Ik ben nu op het punt dat werken als arts niet meer gaat. Het midden van mijn gezichtsveld zit op de 5-30%. Daaromheen zie ik veel beter, maar dat leest lastig. Contrast- en kleurenzien is sterk achteruitgegaan. Ondanks een second opinion in Zuid Afrika is er nog geen sluitende diagnose gevonden. Alle mogelijke testen zijn uit de kast gehaald, maar we komen niet verder.

Het goede nieuws is dat ik al een nieuwe bestemming heb gevonden. Per april mag ik beginnen als docent verloskunde in Amsterdam. Een baan die perfect bij mijn passie past: werken aan een goede moeder- en kindzorg en anderen helpen te groeien als goede zorgverlener. Ik hoop natuurlijk dat een paar van mijn toekomstige studenten weer aan deze kant van de evenaar terechtkomen. Er is hier nog heel veel te doen.

Dit betekent dat we een paar maanden eerder onze koffers pakken. 17 maart staat onze vlucht geboekt. We hebben zelfs al een huurhuis gevonden! Kerckwervelaan 1 in Oegstgeest. Langzaamaan laten we ons omhoog takelen ter voorbereiding op de achtbaan van het Nederlandse leven. We zijn er klaar voor.
Denk ik.

Laatste etappe

Door Mark

We zijn begonnen aan de laatste etappe van onze reis in Zimbabwe. Ruim een jaar weten we nu dat we in 2016 teruggaan naar Nederland. Maar waar wij plannen en organiseren, vergeten we soms dat het allemaal niet van ons afhangt maar van Hem. Vlak voor kerst had Annemarie een gesprek met een mogelijke werkgever en dat gesprek verliep erg positief. Hierdoor zullen we waarschijnlijk weer opnieuw mogen plannen.

Hoe het ook zij, we zijn begonnen aan ons laatste jaar in Zimbabwe. Annemarie was vanmorgen vanaf 07:45 in het ziekenhuis en ik zit inmiddels op kantoor in Masvingo. Een leeg kantoor, want kennelijk was besloten dat we toch maar op donderdag 7 Januari formeel weer opengaan. Volgens mij gebeurde me dit vorig jaar ook. Het levert dan een mooi rustige dag op kantoor op. Misschien Gods manier om me te vertellen dat ik niet gelijk in de materie van alle dag moet duiken maar eerst alles aan Hem voor te leggen. Een mooi begin van het nieuwe jaar.

Koffiepauze

door: Annemarie

Koffiepauze is meer dan een adempauze, het dient ook een hoger doel. Af en toe tenminste, als niet iedereen in zijn of haar eigen telefoon verdiept is. Onder het genot van een witte boterham met ei en melkthee beklom één van mijn collega's zijn preekgestoelte. Ik weet niet meer precies hoe we er deze keer opkwamen, het ging ongeveer op de volgende manier: Het begon met een extra ei voor een tengere, korte collega en zijn moeite om serieus genomen te worden door zijn patienten. Een 'big body' helpt aanzienlijk om autoriteit te verkrijgen. Toen kwamen we via het december gebonden gewichtsverlies van de eerste collega – hij geeft er namelijk de voorkeur aan om te vasten in de laatste maand van het jaar voordat de goede voornemens komen – op het gebrek aan geloof van de mensheid in het algemeen, maar meer specifiek in Europa. Hij vond dat het hoog tijd was om meer zendelingen naar Europa te sturen. Wel vervelend dat Europa zo karig is met werkvergunningen voor dat soort activiteiten. Wat een arrogantie.

Een vergelijkbare redenering kan je op medisch vlak voeren. De belangrijkste 'ziekte' of oorzaak voor vermindering van kwaliteit van leven in Europa is eenzaamheid. Zimbabwanen weten prima hoe ze eenzaamheid moeten bestrijden. Waarom ze niet inhuren als consultants?

De scholen zijn weer begonnen

Door: Annemarie

Vandaag zijn de scholen weer begonnen. Voor Lennard en Jasper het einde van een heerlijke maand thuisspelen. Alhoewel er ook nu nog genoeg tijd zal zijn voor thuisspelen, want de kleuterschool is van half 8 tot 12 en op dinsdag en donderdag mag hij thuisblijven voor de mamaschool.
Het is voor beiden weer wennen. De juffrouw vroeg al of Lennard soms problemen heeft met zijn spraak. Dat is zeker niet zo, maar op school weigert hij om te praten. Dat ligt niet alleen aan de taal, hij vindt het gewoon niet leuk. In zijn woorden: “het duurt té lang, net zo lang als de kerk en we moeten alleen maar op een stoeltje zitten, we doen niks. En de aunties praten alleen maar met de andere aunties'. Er gebeurt vast wel wat meer, maar echt uitdagend lijkt het me niet. Dus zijn we thuis enthousiast begonnen met het wereldschoolpakket voor groep twee. De concentratieboog is niet erg lang voor zulke suffe dingen als tekenen en tellen, maar het gaat vooruit. Best een uitdaging om hem iets te laten doen zonder de hulp van groepsdruk. Maar ik leer ook van alles. Bijvoorbeeld dat hij het veel makkelijker vindt om twee-keer-twee-plus-een'' te zeggen dan 'vijf'.En vier is dan twee-keer-twee-met-zonder-een. Binair tellen.

Jasper is weer terug op de crèche; spelen onder begeleiding van PABOstudenten. Hij zou wel naar school mogen, maar nog een jaar lekker spelen is veel leuker voor hem.

Renze heeft thuis het rijk alleen. Hij voetbalt met MaiRhoda, leest boekjes en kletst lekker in zijn eigen taal. Hij wil graag met zijn grote broers meedoen, maar die vinden zijn spel vaak net wat te ongecontroleerd.

En ik geniet van thuis zijn met de jongens en van in het ziekenhuis zijn met de patiënten en studenten. Mijn eigen kwetsbaarheid maakt het wel wat gecompliceerder; zitten is lastig door een beklemde zenuw in mijn been, mijn huid wordt flink geteisterd door eczeem en mijn ogen zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Volgende week gaan we naar Harare voor wat testen.
Maar er zijn ergere dingen. En ik weet zeker dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die ons wacht in het komende leven. Ik zal vast extra genieten van het uitzicht! En ik voel me gezegend dat God me leert dat het leven niet maakbaar is, maar Hij wel degene is die weet wat er aan de hand is en die zoveel geeft om dankbaar voor te zijn.

En Mark? Die doet zijn best om de ziekenhuisstructuur sterker te maken om alle partijen op één lijn te krijgen. Geen makkelijke taak.

Zimbabwe en Africa in beelden

Door Mark

Tijdens het surfen kwam ik op een pagina met een mooie collectie foto's over Zimbabwe. Een voorproefje wat daar zoal te vinden is.

copyright Zapiro