31 december, de laatste dag van het jaar. Mark is naar de kerk en ik zit op de bank met een slapende Lennard. Nadat hij vol enthousiasme heeft liggen gymmen is de energie op. Leuk om te zien hoe hij zijn handen ontdekt en zijn stembanden steeds meer aan het werk zet. Maar nu even rust, dat zorgt er gelijk voor dat ik ook stil ga zitten en de tijd maak om stil te staan.
Sinds gisteren zijn we thuisloos. De komende maanden zullen we zwerven door verschillende landen. Eerst Nederland, dan Engeland, dan Zimbabwe. We hopen de tweede helft van volgend jaar weer een eigen thuis te kunnen creëren. Tegen die tijd zullen we er wel aan toe zijn, voor nu is het niet zo erg om rond te reizen. Ons huishouden in Leiden is opgedoekt. Er is een einde gekomen aan de Leidse periode. Dat opdoeken klinkt simpel, maar heeft toch wel wat voeten in de aarde; wat gaat er mee naar Zimbabwe, wat naar Engeland, wat willen we bewaren, wat hebben we over zes jaar nog nodig, wat is essentieel, wat is luxe, wat is waardevolle herinnering, wat is rommel. Er gaan zo heel wat herinneringen door je handen. Wel toepasselijk op de laatste dagen van het jaar.
Gisteren is alles in een busje geladen en naar Zeeland, naar de zolder van mijn ouders, gebracht. De spullen voor Zimbabwe waren al eerder opgehaald. Onze bezittingen staan nu netjes opgestapeld en de koffers voor Engeland staan klaar om ingepakt te worden. Voor Lennard maakt het niet zo veel uit, als hij maar op tijd kan eten en slapen. De herrie van de rondvliegende rotjes lijkt voor hem meer verontrustend.
Nu eerst, samen met familie, het oude jaar afsluiten en het nieuwe vieren. We zijn erg benieuwd hoe we dat over een jaar zullen doen. Vast op een heel andere manier met een ventje dat dan vast al kan lopen. We kunnen nu niet overzien hoe het allemaal zal gaan, maar goed, alles komt in stapjes. Alles op Zijn tijd.
Voor ieder die dit leest: Gelukkig Nieuwjaar
