Door Annemarie
Na vakantie, feestdagen en bezoek is het ‘gewone’ leven weer begonnen. Al moet ik zeggen dat die feestdagen niet veel verschilden van het gewone leven. De vakantie daarentegen wel; lekker even weggeweest.
Mijn zus, Marloes, met vriendin Rineke, waren voor ruim twee weken hier op bezoek. Omdat ze allebei een paramedische achtergrond hebben was het voor hen heel interessant om het reilen en zeilen van het ziekenhuis mee te maken. Naast dat ze alle afdelingen en poli’s verkend hebben, heeft Marloes als fysiotherapeut vooral meegelopen met haar college hier en Rineke heeft als rontgenlaborante onze donkere kamer bewonderd. Helaas voor hen is December een erg rustige maand in het ziekenhuis. Het regenseizoen is begonnen en men heeft het druk op het veld. Als het enigszins kan probeert men in die tijd het ziekenhuis te vermijden; je weet nooit hoe lang ze je vasthouden en als je pech hebt lig je met de feestdagen in het ziekenhuis ipv thuis te zijn met de hele familie. Wel een nieuwe groep patienten zijn de kinderen die uit de mangobomen vallen. In een paar bomen zitten rijpe vruchten en als je even niet goed oplet is het niet de mango die uit de boom valt, maar ben je het zelf. Dan ben je al de hele opbrengst van dat mangoseizoen wel kwijt. Niet dat we heel duur zijn, maar de foto’s en het gips moeten wel betaald worden. Daarbij komen vaak nog de kosten voor opname en anaesthesie om de botten weer recht te zetten. Gelukkig klimt Lennard nog niet in bomen, maar valgevaar is er wel. Behalve zijn bed en het aanrecht is er bijna geen plek in huis waar hij niet op of over kan klimmen.
Over klimmen gesproken; een van de weinige bergen die Zimbabwe rijk is hebben we nu op zijn kruintje gekeken. Overigens een bijzonder mooi kruintje. Met Marloes en Rineke zijn we een midweek naar de Eastern Highlands geweest. Dit deel van Zimbabwe hadden we nog niet gezien en het werd ons aangeraden als het mooiste stuk van het land. Het is inderdaad mooi: groen en heuvelachtig met om elke hoek van de weg weer een nieuw uitzicht over een vallei, waarvan de vruchtbare landbouwgrond goed gebruikt wordt. Het wordt ook wel het Engeland van Zimbabwe genoemd, omdat het klimaat er veel natter en kouder is dan in de rest van het land. Op de grens van Mozambique ligt een heuse bergketen – Chimanimani Mountains - een schitterende plek voor een wandeling. De optimistische dame van de receptie vertelde ons dat de 6 km naar de berghut maar een uurtje lopen zou zijn. Een grove onderschatting; de tocht verliep namelijk meer verticaal dan horizontaal. Gelukkig wisten we dat niet van te voren, anders had me de combinatie van grieperig, zwanger en klimmen niet een heel mooi trio geleken. Nu hebben we echter genoten van een fantastische tocht door een schitterend, ruig en onontgonnen landschap.
Nadat we de gasten op de bus naar Harare hadden gezet hebben we nog een dagje genoten van het leven in de stad en zijn toen weer naar huis getogen, zodat onze tuinman alias guard OudenNieuw met zijn familie kon doorbrengen. De feestdagen zelf zijn ons dit jaar een beetje voorbij gegaan. Kerstavond was er een dienst, maar dat leek ons niet heel geslaagd zonder licht en met stromende regen en donderend natuurgeweld. Kerstochtend kwamen we onderweg naar de kerk alleen maar mensen tegen die de andere kant op liepen; de dienst was al voorbij, bleek om 8h te zijn begonnen. Helaas had niemand ons daarvan op de hoogte gesteld. Toen ’s avonds de stroom terugkwam konden we gelukkig nog op afstand de dienst in de Marekerk meemaken. Oud en Nieuw hebben we dit jaar maar overgeslagen. Wat als handig neveneffect had, dat we Nieuwjaarsochtend om 8h uitgerust in de kerk zaten. Heel druk was het niet, iedereen die maar even de mogelijkheid heeft vertrekt naar zijn home area. Uiteraard is dat voor niemand Morgenster zelf.
Na deze korte vakantie zijn we met goede moed het nieuwe jaar begonnen. Fijn om weer bezig te kunnen zijn. Mark begint met twee dagen workshop met alle collega’s van het synodekantoor en ik begin met een dienstweek. Weinig gekke dingen tot nog toe. Eigenlijk best gezellig om ’s avonds in het ziekenhuis te komen, nog leuker als ik daadwerkelijk wat voor de patienten kan betekenen en ze niet al te ziek zijn. Helaas is dat vaak niet het geval. Schokkend hoe weinig je vaak kunt, vooral aan diagnostiek. Het komt neer op je weg zien te vinden in het donker en behandelen wat het meest voor de hand ligt of het ernstigst is. Ik merk aan mijn collega’s dat ze het heel moeilijk vinden om niks te doen, liever doorverwijzen of nog medicijnen geven, ook al weet je diep in je hart dat deze patient het niet meer gaat redden. Is ook lastig; je weet nooit 100% zeker of je het bij het rechte eind hebt. Maar wat is het nut van doorverwijzen als je bij voorbaat al weet dat de patient het niet kan betalen? Om je geweten vrij te pleiten is een reden, maar of het de juiste is?
Terwijl ik dit typ moet ik toch heel hard lachen om Lennard die ergens onderin een doos een oude speen heeft gevonden en die nu met een dikke grijns in zijn mond heeft gestopt. Wat een vreemd gezicht; een kind met speen in zijn mond heb ik al een jaar niet gezien. Dat zal over een paar maanden wel weer veranderen als we naar Nederland komen. Nog drie maanden werken dan zullen DV Lennard en ik op het vliegtuig stappen (rond 5 april). Mark komt twee weken later, hopelijk op tijd om de nieuwe wereldburger te verwelkomen. We hebben ontzettend veel zin om familie en vrienden weer te zien en vooral om onze stoere en vrolijke boy weer aan ze voor te stellen. Het is een ontzettend grappig ventje en jammer dat niet heel de wereld daarvan kan meegenieten (ik zal wel bevooroordeeld zijn).
