Elke dag papadag

Ondanks dat ik elke dag 'niets de doen heb', is er toch nog niet van gekomen om weer een stuk voor de weblog te schrijven. Waar vul ik dan mijn dagen mee? Om daar zelf achter te komen, kan ik net zo goed een nieuw blogbericht schrijven.

Het leven is goed hier in Harare. Iedereen om ons heen heeft het koud, maar wij genieten nog altijd van het lekkere weer als we buiten zijn. Het mag 's ochtends dan 10 graden zijn, als de zon wat aan kracht wint, is het heerlijk buiten. Anders dan in Nederland is het hier nauwelijks bewolkt, dus is het al snel lekker buiten. En als je in de auto zit, overweeg je even de airco aan te zetten, tot je ziet dat de buitentemperatuur net tot 15 graden reikt. Al met al prima omstandigheden dus voor een vader met drie maanden papadag.

Maar goed, terug naar de bezigheden op die 'lege dagen'. Allereerst, het lijkt wel werken, voor zo'n kleine dreumes zorgen. 's Ochtends wil meneer vermaakt worden, en anders dan toch tenminste gevoed. Een boterham wordt alleen gegeten als je deze in stukjes voert. Als de hele boterham ineens wordt aangereikt, wordt deze tot legpuzzel verwerkt. Tegen negen uur is de nachtluier hopelijk volgepoept (we gooien geen volledig benutte luiers weg natuurlijk) en kunnen we verschonen. Daarna wordt een heilloze poging ondernomen om Lennard in zijn box achter te laten, om vervolgens hem ergens op de grond te zetten. Zodoende kan hij een tafel of stoel zoeken om zich aan op te trekken. Lennard weet kennelijk dat je alleen kunt lopen met vallen en opstaan, dus zoekt hij plekken om goed te kunnen vallen. Toch probeer ik zijn val te breken en dus moet ik steeds in de buurt zijn. Als je even een mailtje probeert te typen of aan een document probeert te werken, hoor je ofwel gejammer dan wel niets. Dat laatste is meestal een indicatie dat ergens een la wordt leeggetrokken of een blaadje, peuk of andere rommel is gevonden om de mond mee te vullen. Soms mag Lennard mee boodschappen doen, je moet wel want je kunt hem moeilijk alleen achterlaten. Een andere keer ga ik, als Annemarie na lunchtijd (vanaf 14:00) al terug is, papierwerk voor het ziekenhuis regelen.

Maar meestal zijn we dus lekker samen thuis. Lennard leert naast staan en lopen ook dansen en timmeren. Trouwens timmeren is kennelijk van nature ingeschapen, het moet alleen een beetje gecultiveerd worden. Voor dansen geldt dat (afhankelijk van de culturele setting) in meerdere mate. Lennard lijkt zich vooralsnog op een soort paringsdans toe te leggen, zijn heupen scharnieren nog maar in een richting kennelijk. Muziek vindt hij erg leuk, dus dat stimuleren we dan maar. Waarschijnlijk is hij nu al de meest muzikale van deze familie, zie ook dit filmpje.

Samenvattend, papa loopt achter Lennard aan, probeert zich met een oog op zijn emails en documenten te richten en mag blij zijn als hij er even uit mag om boodschappen te doen. Lennard wordt verwend met een berg aandacht en beloont dat met het aanleren van allerlei kunstjes.

Standplaats Harare

Maandagmiddag ontvingen we 's middags het bericht dat Annemarie dezelfde woensdag al kon beginnen in Parienyatwa Hospital in Harare. Gelukkig hadden we al een onderkomen geregeld en konden we de volgende morgen verhuizen naar Harare. De reis verliep voorspoedig. Zo'n eerste keer vind je 350 kilometer toch best ver, maar waarschijnlijk gaat dat snel wennen. De aankomst was overweldigend. We verblijven in het huis van de familie Brand, die een fysiotherapiepraktijk aan huis hebben. Je moet je voorstellen dat je in een van de betere wijken van Harare rijdt, een kleine zijstraat inrijdt en ergens voor een bebloemde muur, het knopje van de afstandsbediening indrukt om het automatische hek open te maken., en vervolgens doorrijdt de groene tuin in, terwijl het hek zich achter je sluit. Zo komen wij de komende weken thuis.

 

Het huis is ruim, water en electriciteit is de hele dag aanwezig, we kunnen douchen, bellen, een magnetron gebruiken, kortom enorme luxe. De tuin is riant en er staan allemaal soorten groente in de moestuin. Die hoeven we overigens niet zelf klaar te maken, want de hulp kookt. Het enige wat het huis niet heeft is een fatsoenlijke internetverbinding.

 

Het ziekenhuis is zo'n 3 kilometer van 'ons huis', dus op dit moment moeten we nog elke ochtend met de auto weg. De hoop is een fiets te regelen, zodat Annemarie ook nog wat aan haar beweging komt. Dat geeft Mark bovendien de mogelijkheid om met Lennard nog eens wat te doen. De eerste twee dagen hebben we niet stil gezeten. Mark is tweemaal bij ZACH, de koepel voor missieziekenhuizen, geweest en samen met Annemarie zijn we ook nog bij het medische 'council' geweest. Donderdagmorgen vertelde het ziekenhuis namelijk doodleuk dat Annemarie geacht werd een jaar in het ziekenhuis te komen werken, evenals andere Westerse artsen. Aangezien dit niet in onze planning stond, zijn we een en ander gaan regelen en nu is de 12 maanden weer gereduceerd tot drie. Wel bleek helaas ook dat door een fout bij ZACH kostbare tijd verloren is gegaan. Annemarie had zeker een maand eerder kunnen beginnen in Harare, maar ach, we zijn in ieder geval aan de slag.

 

Komend weekend zullen we in Harare blijven en hopen we een begin te maken met het vinden van een nieuwe verblijfplaats voor de laatste twee maanden. We houden u/jullie op de hoogte.