Sorry agent, Sorry soldaat, dat wist ik echt niet!

Door Mark

Vorige week was ik in Harare om Annemieke van de Kerk van EO Metterdaad op te halen. Ik zou haar ophalen in Borrowdale Brooke, een van de meest luxe plaatsen in Harare en ik mocht mee ontbijten bij het adres waar ze verbleef. Ik was erg benieuwd naar de omgeving, de huizen, en de golfbaan waarop deze mansions zich bevinden. Het was een koude morgen en mijn ruit was nog flink beslagen. De zon stond laag en dus was het af en toe gokken waar de weg heel slingerde. Ik had de kaart goed bestudeerd en gezien dat er twee toegangswegen naar Borrowdale Brooke leiden. Ik besloot de kortste en avontuurlijkste te nemen.

Toen ik ergens naar links moest afslaan stonden er wat politieagenten bij een soort road block, maar ze waren niet erg druk met het verkeer. Dit soort blocks zijn heel normaal dus ik sloeg er verder geen aandacht op. Ik was nu bijna bij de toegang tot mijn eindbestemming. Ja, daar was het hek met de slagbomen. Ik zag het wat laat, dus moest even keren. De weg was rustig dus dat was geen probleem... dacht ik.

Terwijl ik weer optrok, zag ik een agent aan komen lopen die me maande te stoppen. Ik opende mijn raam en groette de man vriendelijk. Hij was ook er vriendelijk en vertelde me dat een militair mijn aandacht wilde, achter mij. Het voelde een beetje als een practical joke, want ik zag nergens een soldaat. Ik woog af hoe handig het was om gewoon te doen alsof ik het niet begrepen had en weg te rijden, want ik was al een beetje laat en had wel zin in mijn ontbijt. Maar ja, hoewel de ingang vlakbij was, er was wel een slagboom, dus erg ver zou ik niet komen. Nogmaals achteromkijkend zag  ik nu inderdaad een militair naderen. Hij was duidelijk minder vrolijk dan de agent en vroeg me naar mijn ID. Ik gaf hem mijn rijbewijs, maar dat was niet wat hij wilde, hij wilde mijn National ID. Dus gaf ik hem mijn paspoort en begon me zorgen te maken. Nu had hij twee documenten die ik perse terug moest hebben. Hij vertelde me dat het streng verboden was U-turns te maken op deze weg. Had ik de borden niet gezien. Ik vertelde hem over de lage zon en het feit dat ik de omgeving niet kende. Of ik niet wist waar ik me bevond? Kennelijk stond ik voor het (een) huis van Mugabe. Nu begreep ik het zenuwachtige gedoe en de roadblock ineens. Ik schoot in de 'ik ben van Morgenster Mission modus' en vertelde dat ik echt geen kwaad in de zin had en dat het me allemaal enorm speet. En nee, ik wist echt niet dat Mugabe hier woonde. Zonder verdere plichtplegingen kreeg ik mijn documenten terug en mocht vertrekken.

Dat daarna de toegangsweg slechts toegankelijk was voor bewoners deed me net even iets minder dan anders, en zonder al te teveel zuchten ondernam ik de omweg naar de andere kant. Nog voor acht uur was ik present voor het ontbijt. Eind goed al goed.

Werk in uitvoering

Door: Annemarie

Lennard en ik hebben veel lol gehad met de creatie van onze hippo. Te beginnen met eierdozen scheuren, dan water erbij, roeren, afgieten, bloem erbij en kleien maar. Het verven was het leukste karwei; elke dag een andere kleur. Nu is hij helemaal trots op zíjn hippo! (en ik op allebei)

Jasper mag wel zwaaien met een kwast, maar absoluut niet in de buurt komen!

Geconcentreerd bezig met mooi rood

Best een leuk stoeltje 

Winter

Door: Annemarie

Fijn dat het in Nederland warmer wordt, hier dus niet, dat betekent met twee truien aan en een muts op achter de computer; thee drinken om warm te blijven; winterjas ipv witte jas aan tijdens visite lopen.

Lennard breng ik lekker ingepakt naar de creche, om hem vervolgens ook weer lekker ingepakt op te halen. In Nederland is er de bij-de-deur-ceremonie van alles aan- en uittrekken. Hier niet. 'Lekker makkelijk' volgens Lennard. Ook praktisch; binnen is het ten slotte even koud als buiten, dus waarom zou je je jas uittrekken als je gaat spelen en slapen? Hij had het in ieder geval niet koud met zijn trui en jas aan onder een dikke deken. Alleen zijn pet hadden ze afgezet. Wel grappig hoor, onze oudste peuter de hele dag met een pet achterstevoren op zijn hoofd.

Jasper houdt niet van een hoofddeksel. Zijn oplossing: snel in de luieremmer gooien als mama even niet kijkt. Inderdaad, heel effectief. Gelukkig valt zijn haar ruim over zijn oren, dus toch nog warme oren.