Het is al weer even stil aan het Horst front. Een maand om precies te zijn, dus tijd om weer wat van ons te laten horen. Deze keer een bericht uit Engeland, All Nations Christian College. We voelen ons gezegende mensen dat we hier tien weken mogen leren en verkeren. Het leren is goed, gevarieerd en gedegen. Daar straks meer over. Het leven hier is heerlijk. Fantastisch gebouw, maar in zijn ouderdom kent het natuurlijk ook wel wat gebreken, waarvan alleen de kou ons echt opvalt. Met wat extra electrische kacheltjes is het in ons appartement goed te doen. We hebben nog een paar nachten een kachel naast Lennards bed gezet, maar nu gaat het ook goed zonder. Mooi om te bedenken wat voor geschiedenis dit huis heeft, hoeveel hier gebeden, gestudeerd en gezongen is en wie hier allemaal gewoond hebben. We staan inderdaad niet alleen, maar in een lange traditie. Wil je hier meer over lezen, zie dan de website www.allnations.ac.uk
Vandaag is de zon doorgebroken en de sneeuwklokjes doen ook erg hun best. Gelukkig, het gaat weer lente worden, dan kunnen we gaan genieten van de schoonheid van de omgeving. Niet dat we ons erg opgesloten voelen. De gebouwen zijn groot genoeg om door heen te dwalen en we hebben een ruim appartement. Grote huiskamer met keukentje en aparte slaapkamer, ook eigen sanitair (wat een uitzondering is). Lennard wisselt een beetje tussen ons bed overdag en zijn eigen bed 's nachts in de huiskamer.
Over Lennard gesproken: wat een geweldig kereltje! Nog steeds een voorrecht om zijn ouders te mogen zijn. Knappe jongen die fantastisch kan lachen, zelfs schaterlachen. Hij begint de dag altijd vrolijk met heel veel 'gebabbel'. Omrollen gaat ook al goed. Omdat we alle maaltijden in de eetzaal nuttigen zijn er minimaal drie momenten per dag waarop Lennard in de grote groep is. Hij vermaakt zich dan altijd uitstekend, vindt het mooi om vanuit zijn eigen Bumboseat anderen te bekijken. Huilen doet hij daar dus niet, lachen des te meer. Trouwens een erg grappig gezicht, zo'n klein ventje aan tafel. Niet gek dat iedereen weg van hem is, hij krijgt altijd wel aandacht. Hij lijkt het niet heel vervelend te vinden om van hand tot hand te gaan. Als hij moe is of gaat mopperen vindt hij vanzelf de weg wel terug naar zijn ouders.
In de ochtenden gaat Lennard naar de creche. Ideaal, zo kunnen wij ons concentreren op de studie. Hij vindt het prima, wordt uitstekend vermaakt. Zelfs met 1 op 1 begeleiding. En ik kan mooi in de koffiepauze naar hem toe om te voeden. Ik vind het niet erg om moeder-van te zijn, ben er alleen maar trots op. Er zijn nog genoeg momenten, bijvoorbeeld in de klas, waarop ik gewoon Annemarie ben. En ook 's avonds als hij in bed ligt en wij naar beneden gaan om chocolademelk te drinken, film te kijken of spelletjes te doen. Wel prettig, we zitten in een stille uithoek van het gebouw, maar kunnen makkelijk naar sociale activiteiten als we willen. En als Lennard niet wil slapen 's avonds, wat nog regelmatig voorkomt, dan nemen we hem gewoon mee. Na een uurtje is hij dan moe genoeg om in slaap te vallen.
Maar goed, dat zijn secundaire arbeidsvoorwaarden. We zijn hier hoofdzakelijk voor de lessen. We hebben nu drie weken les gehad. Eerste week over wie ben je zelf, tweede week over wat zending is, derde week cultuur en religie. Erg goed om eens grondig na te denken over wie je zelf bent en hoe je staat tegenover uitzending. We hebben een klein, maar gevarieerd klasje. We hebben drie Nederlanders, een Vlaams-Assyrische, Ethiopier, Japanse, Schot en een Engelse. Desondanks gaat het samenwerken erg goed en genieten we van de lessen.
We zijn hier nu drie weken en Mark krijgt het alweer op zijn heupen. Dit doet niet helemaal recht aan de werkelijkheid, want de uitnodiging komt vanuit de GZB. Morgen vertrekt hij voor 10 dagen naar Zimbabwe om deel te nemen aan een conferentie waarin ervaringen gedeeld worden rond de bestrijding van HIV/AIDS. Daar de komende tijd meer over.
Ik zou graag om het hoekje kijken, maar Lennard en ik moeten nog een paar maanden wachten voor we in het vliegtuig stappen. Het is wel mooi dat we hier op All Nations al een vleugje Zimbabwe meekrijgen, want er zijn drie Zimbabwanen die hier studeren. Het aanbod om samen Shona te spreken ligt er... Vanmiddag ook nog blanke Afrikanen op de thee gehad die 60 jaar in Zimbabwe gewoond hebben. Zij hebben veel van het land gezien, helaas was het maar een kort bezoek.
Tot slot nog een paar foto's.
