Door: Annemarie
Er valt van alles te leren in de zandbak. Bijvoorbeeld dat
een kuil veel sneller vol is met een grote schep, dan met een theelepeltje.
Waarom ben ik dan met een lepeltje aan het prutsen?
Vorige week hadden we een brainstormsessie over gaten in de
gezondheidszorg naar aanleiding van een uitnodiging voor projectvoorstellen van
een van de donors. Welke onderwerpen laat de overheid liggen en waar willen wij
op inspringen? Dit bracht ons bij lastige dilemma’s over verantwoordelijkheid
voor gezondheidszorg. Als wij in het gat springen van
baarmoederhalskankerscreening, dan is het geen gat meer en zal de overheid
minder noodzaak voelen om daar een programma voor te ontwikkelen en middelen
voor beschikbaar te stellen. Maar als we het niet doen dan zal dit gat
waarschijnlijk nog geruime tijd slachtoffers vergen. Als wij een echomachine
kopen, zal de overheid ons er geen doneren. Als wij een HIV programma opzetten
met donorgeld hoeft de overheid zich daarom niet meer druk te maken. Maar als
we het niet doen is maar de vraag of er daadwerkelijk iets gaat gebeuren.
Natuurlijk is het waar dat de overheid ook beperkte middelen
heeft, maar de verdeling voelt wel eens scheef. In Masvingo hebben ze de
nieuwste röntgen apparatuur en willen ze zelfs een CT scan neerzetten, terwijl
wij foto’s maken met een klein apparaat dat helemaal niet voor geschikt is voor
zoveel foto’s. Er zijn veel meer mensen geholpen met een goede basis dan met
een dure scan, zonder daarbij passende therapie mogelijkheden. Wat dan wel weer
positief is, is dat ik momenteel in Masvingo getraind wordt zodat ik betere
echo’s kan maken op Morgenster.
Het heeft zo zijn voor- en nadelen om een missieziekenhuis
te zijn. Door de naam alleen al denkt de overheid dat wij omringt zijn met
donors en daarom geen extra hulp nodig hebben. Ook de patiënten denken dat wij
wel gratis kunnen helpen, we zijn toch van de kerk? Terwijl wij met dubbeltjes
en kwartjes proberen rond te komen. Ik voel me er ook niet altijd prettig bij
om patiënten behandeling te weigeren omdat ze geen geld hebben, maar we kunnen
moeilijk iedereen gratis helpen. Dit jaar zullen we de Robin Hood tactiek gaan
uitproberen; meer vragen van de rijken ten behoeve van de armen. Waarschijnlijk
maar een kleine druppel op de gloeiende plaat, maar het is in ieder geval een
stap.
Het voordeel van een klein lepeltje is dat je heel precies
kunt werken en hoopjes zand kunt deponeren daar waar het nodig is. We blijven
lobbyen voor een graafmachine, maar ondertussen gaan we gewoon door met ons
schepje.
En als u nog een lepeltje in de kast heeft liggen en u wilt
dat aan ons geven, dan zullen we daar dankbaar gebruik van maken.
