Weer flink aan de slag

Door Annemarie

Ondertussen ben ik weer drie weken aan het werk. Het verlof was heerlijk; ik heb genoten van elke dag vakantie samen met de jongens. Maar het is ook fijn om weer te werken. Ik merk dat ik heel relaxed ben teruggekomen. Ik weiger om me druk te maken over wat er allemaal minder vlot verloopt en ben blij om dat wat ik wel kan doen. Het niet meer zwanger zijn heeft daar een groot aandeel in. Heerlijk om de hele dag energie te hebben. Het werk is gevarieerd en uitdagend, maar ik kan het goed aan. Ik geniet van contact met personeel, ben blij met patiënten waar ik wat voor kan betekenen, doe wat ik kan en laat de rest liggen voor morgen. Er zitten best veel uren in een dag. In het ziekenhuis kan ik een groot deel van het werk doen en toch is er nog genoeg tijd over om met de jongens thuis te zijn. Vaak nog wel smiddags achter de computer terwijl Renze en Jasper slapen en Lennard naast me een puzzel maakt. Lennard en Jasper moeten meer zichzelf vermaken, de maand augustus is namelijk vakantie, dus ze zijn nog niet naar de creche geweest. Ze zwaaien me sochtends blij uit, maar zijn altijd weer ontzettend blij als ik thuis ben. Leuk thuiskomen. Dat doe ik dus drie keer per dag, dat thuiskomen. Renze heeft ook zo zijn wensen. Hij zou vaak wel meer willen, maar moet het doen met wat er is... Nog een paar maanden, dan kan hij ook aan de boterhammen beginnen.

De eerste dienstweek ook weer gehad. Het vervelendste is vooral dat ik niet thuis ben als ik in het ziekenhuis ben. Voor Mark dus wat meer handen uit de mouwen. Een heel verschil met drie jaar geleden, toen ik me echt druk maakte over elke keizersnede. Nu gelukkig niet meer. Het is heerlijk om de supervisie te hebben van de verloskamers. En als de dienst voorbij is, is het extra prettig om gewoon thuis te kunnen zijn zonder dat de telefoon gaat.

De dag voordat mijn verlof afgelopen was, meldde een collega (medical superintendent) dat hij ging vertrekken. Een ander is twee maanden met verlof en komt ook niet meer terug. Nu moeten we het dus zien te rooien met zn tweeën. Gelukkig vandaag sollicitatiegesprekken gehad en zoals het er naar uitziet hebben we per september een dokter erbij. Wel prettig want september is de drukste maand van het jaar op de verloskamers. Alle kerstbaby’s worden dan geboren en dat zijn er nogal wat, want een  heel groot deel van de mannen komen alleen met Kerst thuis van hun werk in Zuid-Afrika. Met als cadeau een heel venijnig virus. Heftig, al die HIV-positieve jonge moeders. Konden we ze maar genezen...

Welke doelstellingen hebben we voor 'Health ministry?'

Onderstaand bericht had ik onlangs op de Engelstalige versie van onze blog gezet. Ik schreef het met name om mijn gedachten een beetje te ordenen.

By MarkThe RCZ Health Department that I work for consists of five rural clinics, two hospitals and a specialised Eye Unit. These institutions are situated in a rural setting and the catchment area consists mainly of people who are struggling to feed their families. Morgenster, also because of its proximity to Masvingo, is attracting people from Masvingo town, of which many are better off.

At clinics currently no fees are charged.

The hospitals strive to assist all visiting patients, and each patient is encouraged to pay the fair drug and consultation fees. Quite a few patient groups, however are (by GoZ regulations) exempted from paying consultation fees. Those that are supposed to pay fees are struggling. For some patients the Poof People Fund is covering the cost of treatment, but this is limited to $500 per month. As a result, the hospitals every month incur a loss of about $5000 (any realistic estimate available?) for invoices not paid.

Morgenster has a monthly income of about $23,000 and Gutu about $15,000 which is not sufficient for a proper running of both institutions. Consequently both hospitals fail to replace obsolete equipment and maintain it properly. Houses and wards are hardly maintained, gutters have corroded away and stocks have not been as planned.

The hospitals have not been able to develop any plans to improve this situation and the Health Services and Community Development Board and the Health Manager have not been able to offer quick solutions. If the Health Department wants to shake of the last bits of its donor dependency syndrome, approaching foreign partners might not be the best way. On top of that, it has become harder and harder to get such funding and worldwide economic conditions have not been good.

Raising more funds within Zimbabwe seems to be a more sustainable approach. Various options exists; Government of Zimbabwe, who used to give grants, drugs and salaries, is a very logical partner, but has only decreased its support to (mission) institutions. Through schemes like RBF and HTF some funding has come, but in much lower levels than a decade ago.

Generating more income via current patients is a very difficult approach. First of all, the health services are offered as part of a missional vision and is focused on the marginalized, the poor. Accessibility is very important. Knowing that current patients are often not able to pay for services excludes the option of increasing prices or use debt collectors. A second path is increasing the number of services to current customers who are able to pay. Morgenster increased its lab services, both hospitals have started accepting medical aid schemes and are now doing some more small surgical procedures in their theatres. Improving services is considered a viable way.

Attracting more clients with current and new services is another mode that has been proposed by the Board. Gutu has established a private ward and Morgenster and the Eye Unit have been pushed to do the same. It has to be observed that this is not in line with the Health Department focus on vulnerable groups and poor people, but can be explained as means to an end. The challenge is that strategy requires financial and human resources, which are not available. Taking these out of the current operational setting is negatively affecting the service delivery to the poor. A risk is also that one might forget the original reason to start private care services and will see this as a core business in itself.

Besides increasing revenue, any organisation should always strive to reduce cost and improve efficiency. Given the fact that no cost reduction exercises have been done in the last decade, it is very likely that the organisation can still reduce significant cost by improving the way business is done.

Now what should be the focus of the Church of the institutions be? Should limited (human) resources be spend on cost reduction, income generation, networking to get more funding partners or improving services to the target population (the poor and vulnerable) without knowing where the means to do provide these services will come from?

As a manager, sent as a missionary to a partner church organisation in a Sub-Saharan setting, this is the challenge I face. Should I join an evangelism outreach team where I will be confronted with abject poverty and evident physical, social, and spiritual needs? This would likely be the perfect time and place to assess how the Church’s Health ministry can assist in its ministry.

Yet the business manager in me will be worried that we will decide to start building a clinic, 650  kilometers from head office, a nightmare of a project to embark on, especially as the communities should really be supporting this project and taking ownership. This will be difficult if the Church would also like to plant its flag, logo etc on it and proudly call it ‘our mission clinic’.