Harare, here we come

Er is beweging gekomen in de zaak hier. We kregen vanmiddag een telefoontje dat Annemarie 1 juni in Harare in het ziekenhuis kan beginnen. Dat is dus deze woensdag al. Dat betekent dat we morgen naar Harare moeten 'verhuizen'. Het mooie is dat we bij vrienden van de buren kunnen logeren. Zij zelf zijn afgelopen weekend vertrokken voor 5 weken naar Europa (wat een mooie timing) op vakantie en hun broer Rudolph is achtergebleven. 
Wij kunnen dus een deel van het huis gebruiken. In de tussentijd hebben we de tijd om voor daarna een andere oplossing te vinden. Voor hoelang het zal zijn weten we nog niet. We weten eigenlijk alleen het adres van het ziekenhuis. En dat is gelukkig maar twee kilometer van ons tijdelijke onderkomen.
Inpakken en wegwezen dus. De verwachting is dat we in Harare ook internet hebben, dus dan kunnen we jullie vanuit daar op de hoogte houden.

The Lord does provide...

Wel en wee

Lennard slaapt, dus kan ik (Annemarie) snel een berichtje schrijven. Met een jongetje op schoot typt het toch stukken minder handig. En in de box spelen vindt hij nu geen serieuze optie. Hij heeft groot gelijk, als je ziek bent is bij mama op schoot veel beter dan eenzaam in een kooitje. 

Het was schrikken gisteravond. Zonder waarschuwing vooraf werd hij stikbenauwd wakker. Ontroostbaar met een gierende ademhaling, zijn borstkas trok bij elke ademhaling in tot aan zijn wervelkolom. Geen koorts, maar toen hij begon te blaffen werd wel duidelijk dat pseudokroep hem parten speelde. Het arme kereltje. Bij kaarslicht leek hij nog niet blauw of bleek, maar breed had hij het niet. Na consulteren van collega's toch maar naar het ziekenhuis gegaan om te kijken wat we hem daar konden bieden. Mark ging ondertussen op zoek naar diesel voor de generator van het ziekenhuis, want die stond droog. Vreemd om zo 's nachts door het ziekenhuis te lopen met je eigen kind, ondertussen op zoek naar de best mogelijke medicijnen. Ben je dan moeder of dokter, of allebei? Ik miste wel de Nederlandse voorraad medicijnen (en kinderarts). Wel fijn om met anderen te kunnen overleggen, gelukkig was er ook telefoon; al zit Herman dan in Nederland, hij weet nog goed wat er mogelijk is hier. Uiteindelijk zijn we weer met een nog steeds erg luidruchtig jongetje naar huis gegaan, waar hij uitgeput in slaap viel. Ik hoop dat de aanval vanavond iets minder erg zal zijn. 

Zelf heb ik ook nog patiënt gespeeld. De koorts ging maar niet over en ik ging me steeds beroerder voelen. Ik heb het maar gehouden op de gevolgen van een tekenbeet en ben aan de antibiotica gegaan. Net als bij Mark was dat een goede keuze en was ik na een dag ook weer bijna de oude. Het zijn kleine rotbeestjes die teken. Net als de muggen, maar gelukkig jeukt dat alleen maar, we zien hier niet veel malaria. 

Dat was het wee, verder maken we het wel. Woensdag hebben we genoten van de kerk-voetbalcompetitie. De stemming zat er om half negen 's ochtends al goed in. De bus met spelers uit Harare kwam al zingend aan, terwijl team Beitbridge zich in vol tenue aan het warmlopen was. Mark was gecharterd voor team Morgenster. Hij heeft zijn best gedaan, maar helaas hebben we alle wedstrijden jammerlijk verloren. Volgende keer dus toch maar eens als team trainen. Lennard kan voorlopig nog niet meespelen; er is geen leeftijdslimiet, maar je moet wel getrouwd man zijn...

Mark is vandaag afgereisd naar Gutu (anderhalf uur rijden) om een afstudeerceremonie van studenten mee te maken. Ik hoop dat hij zich een beetje kan vermaken, het zullen wel veel toespraken worden.

Zo is hij al flink aan het werk, al is het allemaal nog onofficieel. Ook hij is nog bezig met de papierwinkel van de werkvergunning, maar ik denk niet dat hij daar snel mee in de problemen zal raken. Zelf houd ik me wel netjes aan de regels, heb geen zin in problemen voordat ik nog maar begonnen ben. In afwachting van de werkvergunning ga ik in de ochtenden naar het ziekenhuis, maar neem geen verantwoordelijkheden. De drie artsen hier kunnen het werk goed aan, dus is er gelukkig ook niet veel druk om gelijk aan de slag te gaan. Toch zou ik nu wel graag beginnen, ik ben tenslotte geen student meer. Het is nog wachten op een reactie op mijn sollicitatie in het staatsziekenhuis in Harare. Ondertussen vermaken we ons dus best. Als we niet aan het werk zijn dan is er altijd Lennard als afleiding. Hij heeft steeds meer een wakend oog nodig; zijn snelheid met kruipen begint toe te nemen en loopt hij meer rondjes langs de spijlen dan dat hij zit te spelen. MaiRhoda neemt hem regelmatig op de rug 's ochtends, maar als je het mij vraagt vindt hij dat vaak ook maar saai. Wel een handige manier om in slaap te vallen. Goed, we hebben weer elektriciteit, dus ik ga maar eens eten koken. Vers geslachte kip met rijst en boontjes. 

Update

Om maar met de deur in huis te vallen, de support letter van de Minister of Health is binnen. Nu kunnen de werkvergunningen worden ingediend bij de immigratie. Dit proces kan ook nog wel even duren, maar als we het goed hebben begrepen, mag je tijdens deze fase al wel aan een training et cetera beginnen. Annemarie heeft dus deze week haar sollicitatiebrief geschreven, welke we deze vrijdag overhandigen aan iemand die ook arts is in het betreffende ziekenhuis. We zijn er gelukkig mee, maar zijn nog wel een beetje benieuwd hoe lang dit proces nu weer gaat duren.

Mark voelde zich al enkele dagen niet zo lekker, maar wilde niet zo'n typische klagende man zijn en slikte dus af en toe een paracetamolletje. Wel had ik een donkere plek op mijn been gezien, maar Annemarie zag er geen been in om Mark goed te onderzoeken, dus ik sukkelde nog een paar dagen door. Omdat ik ook wat voelde in mijn lymfen, besloot ik tot een second opinion bij dezelfde doktor. Na het raadplegen van de nodige handboeken, kwamen we uit op 'African tick byte'. Een teek dus. Gelukkig hadden we een penicilinekuur in huis die ik gelijk kon starten en zo'n 24 uur na begin van deze kuur, voel ik me alweer een stuk beter. Gelukkig maar, want morgen moet ik een hele dag vergaderen en notuleren bovendien.

Tot slot nog een stukje 'vreemd'. Onlangs stond ik in de verkeerde rij in de supermarkt en zag daar voor me een dame hannesen met wat flessen. U moet weten, ook in Zimbabwe kennen ze een soort statiegeld systeem. Je moet een lege fles meenemen voor elke volle. Omdat ze geen soortgelijke fles had, had ze een andere meegenomen, en tijdens het afrekenen was ze de ene fles in de andere aan het overgieten. Gelukkig wist ze dit te doen zonder knoeien, want anders was ik er vast wat langer blijven plakken.

Mark's eerste echte werkdag

Gisteren heb ik, Mark, mijn eerste echte werkdag bij het kantoor van de Reformed Church in Zimbabwe gehad. Na eerst een gesprek met mijn direct leidinggevende, was er een voorstelrondje en kon ik mijn contract tekenen. Bij het tekenen van een dergelijk contract moet je ook nog twee getuigen laten tekenen. Dat werden dus de dichtstbijzijnde collega’s. Wat de kerk feitelijk doet is diverse secretaries aannemen die vervolgens hun afdeling dienen te ontwikkelen. Zo was er enkele jaren geleden nog geen audit commissie, education secretary of evangelism secretary. Dergelijke afdelingen groeien afhankelijk van de kunde en energie van het afdelingshoofd. Aan mij dus nu de taak om een Health Secretary op te zetten. Spannend en uitdagend, zeker als je de organisatie waarin deze afdeling ingebed is, nog niet kent. Wel is me duidelijk geworden dat de organisatie vrij bureaucratisch is. Er is zelfs een afdeling die mijn baas probeert af te schaffen en stelselmatig negeert omdat het in zijn woorden ‘geldverspilling en dubbel werk’ is. Tot dus ver is het nog niet gelukt deze afdeling op te heffen.

’S Middags tijdens de lunchpauze vertrekt iedereen uit het gebouw. Ik besloot dus boodschappen te doen en geld te pinnen. Er is inmiddels een pinautomaat waar je met je Nederlandse bankkaart geld uit de muur kunt halen. Toen ik arriveerde stonden er drie mensen voor me in de rij. Een man, een jonge dame en een omaatje. Toen de dame klaar was schuifelde de oma naar voren. De jonge dame kwam terug en bood aan het omaatje te helpen. De oma overhandigde haar pas, en gaf haar pincode, waarnaar er voor haar $40 werd gepind. Iets wat je in Nederland toch niet snel ziet gebeuren, toch?