Door Mark
Vanmorgen reed ik naar kantoor en zag een collega langs de kant van de weg staan. Achter zijn auto stond een klein autootje dat duidelijk een aanrijding had gehad. Ik nam direct aan dat de auto van mijn collega als 'blikrem' had gefunctioneerd, dus toen ik mijn collega later op de dag tegenkwam, vroeg ik hoe het met hem ging. Hij vertelde dat niet hij, maar een andere collega betrokken was geweest bij die aanrijding en dat hij daar alleen was om te assisteren. Tegen de tijd dat ik langskwam, was die andere collega al weggereden en stond mijn collega daar nog met een inmiddels huilende jongedame.
Hij, youth director, was dus aan het counselen geslagen en dat ging zelfs zo ver dat hij ook de, nogal boze, moeder van het slachtoffer moest counselen. Hij was vervolgens ook nog een reddende engel door de beschadigde auto naar het huis te rijden en 's middags nam hij ook nog de moeite om de moeder en dochter even op te bellen om te horen hoe het met ze ging. Ze waren hem dankbaar voor zijn wijze woorden (niet iemand slaan die al is gevallen).
Ook dat is nou Zimbabwe.
donderdag 16 juli 2015
dinsdag 14 juli 2015
Weerzien
Door: Annemarie
Daar zit ik dan; zomaar midden op de ochtend, thuis achter mijn laptop. Laptop XL, erg prettig zo'n 17 inch scherm. En een batterij die meer dan een uur mee gaat is ook wel prettig want de stroom is er meer af dan op.
Toch is het vreemd, normaal gesproken ben ik namelijk elke ochtend in het ziekenhuis. Nu voelt het alspf ik aan het spijbelen ben of een vorm van schoolziek zijn (niet dat ik ervaringsdeskundige ben op dat gebied). Vandaag is het operatie dag en daar kan/ mag ik niet meer meedoen. Als ik alleen naar mezelf zou luisteren weet ik niet goed wat ik zou doen, maar gelukkig zijn er andere mensen die wijzer zijn en heeft mijn oogarts, die zelf oud Morgenster gediende is, duidelijk kenbaar gemaakt dat ik dat toch echt niet moet gaan opereren. Ergens wel verstandig want ik weet niet wat ik niet zie en omdat ik minder contrast zie kost het me ook meer tijd om structuren te herkennen en is afstand inschatten lastiger. Zodoende kan ik de patient en/of mezelf in gevaar brengen. Voor alle duidelijkheid is het beter als ik me op dinsdag en donderdag niet vertoon in het ziekenhuis. Ik kan wel een poliklniek voor mezelf gaan opzetten op die dagen maar dan schep ik verwachtingen die mijn collega's later niet waar kunnen maken.
Dus zit ik hier.
Heel stil zonder kinderen. Renze is in slaap gevallen en Lennard en Jasper zijn naar school. Allebei naar groep 1. Wel zo prettig voor ze om samen te gaan, want het Shona zijn ze helemaal kwijt. Eigenlijk vinden ze het maar niks; al die kinderen die aan hen zitten en dan die groepsspelletjes en al die stoeltjes in een kleine klas. Het zal wel wennen, hopelijk snel want over drie weken hebben ze al weer vakantie.
Voor ons is het ook weer wennen om terug te zijn. De overal aanwezige armoede en problemen zijn niet te ontkennen. Het is merkbaar dat de economie van dit land in een dalende lijn zit. Alhoewel ik positief verrast was door de eerste berichten vanuit het ziekenhuis. Ik ben erg blij dat we op dit moment een goede medisch directeur hebben die van aanpakken weet. Hij is nog jong maar heeft zijn zaken op orde. Het polikliniekgebouw is grotendeels geverfd, lekkende daken zijn gerepareerd en er wordt nagedacht over fondsenwerving binnen het lokale MKB. Goed nieuws ook dat iemand van onze eigen verpleegkundigen tot de opleiding van nurse anaesthetist is toegelaten. Dat zal over een jaar wat druk van de ketel nemen.
Het is goed om weer aan het werk te zijn. Goed om weer patienten te kunnen behandelen, maar ook om door hen behandeld te worden. Ik had al niet heel veel last van zelfmedelijden, maar als ik deze doodzieke mensen zie dan relativeert dat mijn eigen milde handicap. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Het is goed om weer terug te zijn binnen de Morgenster community. Wat een meeleven is er geweest en wat is het leuk om die enthousiaste gezichten weer te zien. Gelukkig had ik de mogelijkheid om gelijk bij de weekopening mijn verhaal te doen, vooral ook om aan te geven dat ik weer terug ben en er gezond uitzie maar dat dat niet betekent dat ik weer genezen ben verklaard. Men leeft hier in het vaste vertrouwen dat God geneest, maar dat wil niet zeggen dat Hij dat nu al heeft gedaan. Wel fijn om het geloof te kunnen delen dat eens op een Dag we weer heel gemaakt zullen worden en elkaar weer scherp zullen kunnen zien en we alle blaadjes aan de bomen kunnen tellen.
Dit geloof wordt heel concreet gemaakt door Joni Erickson Tada in het boek De Hemel. Zij leeft heel concreet naar de hemel toe. Dit helpt om het juiste perspectief op ons leven te houden. Wij zijn op weg naar een ander leven. Waarin wij en deze aarde weer perfect zullen worden. We zijn hier maar even. Niet dat we dan maar in de tuin gaan zitten en omhoogstaren. Juist niet, wat we doen hier is zeker belangrijk, we verzamelen materialen voor ons nieuwe huis. We leren om in het kleine trouw te zijn. En trouwens, we gaan door met deze aardbol, die zal niet worden vernietigd. Tot Ziens.
Daar zit ik dan; zomaar midden op de ochtend, thuis achter mijn laptop. Laptop XL, erg prettig zo'n 17 inch scherm. En een batterij die meer dan een uur mee gaat is ook wel prettig want de stroom is er meer af dan op.
Toch is het vreemd, normaal gesproken ben ik namelijk elke ochtend in het ziekenhuis. Nu voelt het alspf ik aan het spijbelen ben of een vorm van schoolziek zijn (niet dat ik ervaringsdeskundige ben op dat gebied). Vandaag is het operatie dag en daar kan/ mag ik niet meer meedoen. Als ik alleen naar mezelf zou luisteren weet ik niet goed wat ik zou doen, maar gelukkig zijn er andere mensen die wijzer zijn en heeft mijn oogarts, die zelf oud Morgenster gediende is, duidelijk kenbaar gemaakt dat ik dat toch echt niet moet gaan opereren. Ergens wel verstandig want ik weet niet wat ik niet zie en omdat ik minder contrast zie kost het me ook meer tijd om structuren te herkennen en is afstand inschatten lastiger. Zodoende kan ik de patient en/of mezelf in gevaar brengen. Voor alle duidelijkheid is het beter als ik me op dinsdag en donderdag niet vertoon in het ziekenhuis. Ik kan wel een poliklniek voor mezelf gaan opzetten op die dagen maar dan schep ik verwachtingen die mijn collega's later niet waar kunnen maken.
Dus zit ik hier.
Heel stil zonder kinderen. Renze is in slaap gevallen en Lennard en Jasper zijn naar school. Allebei naar groep 1. Wel zo prettig voor ze om samen te gaan, want het Shona zijn ze helemaal kwijt. Eigenlijk vinden ze het maar niks; al die kinderen die aan hen zitten en dan die groepsspelletjes en al die stoeltjes in een kleine klas. Het zal wel wennen, hopelijk snel want over drie weken hebben ze al weer vakantie.
Voor ons is het ook weer wennen om terug te zijn. De overal aanwezige armoede en problemen zijn niet te ontkennen. Het is merkbaar dat de economie van dit land in een dalende lijn zit. Alhoewel ik positief verrast was door de eerste berichten vanuit het ziekenhuis. Ik ben erg blij dat we op dit moment een goede medisch directeur hebben die van aanpakken weet. Hij is nog jong maar heeft zijn zaken op orde. Het polikliniekgebouw is grotendeels geverfd, lekkende daken zijn gerepareerd en er wordt nagedacht over fondsenwerving binnen het lokale MKB. Goed nieuws ook dat iemand van onze eigen verpleegkundigen tot de opleiding van nurse anaesthetist is toegelaten. Dat zal over een jaar wat druk van de ketel nemen.
Het is goed om weer aan het werk te zijn. Goed om weer patienten te kunnen behandelen, maar ook om door hen behandeld te worden. Ik had al niet heel veel last van zelfmedelijden, maar als ik deze doodzieke mensen zie dan relativeert dat mijn eigen milde handicap. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Het is goed om weer terug te zijn binnen de Morgenster community. Wat een meeleven is er geweest en wat is het leuk om die enthousiaste gezichten weer te zien. Gelukkig had ik de mogelijkheid om gelijk bij de weekopening mijn verhaal te doen, vooral ook om aan te geven dat ik weer terug ben en er gezond uitzie maar dat dat niet betekent dat ik weer genezen ben verklaard. Men leeft hier in het vaste vertrouwen dat God geneest, maar dat wil niet zeggen dat Hij dat nu al heeft gedaan. Wel fijn om het geloof te kunnen delen dat eens op een Dag we weer heel gemaakt zullen worden en elkaar weer scherp zullen kunnen zien en we alle blaadjes aan de bomen kunnen tellen.
Dit geloof wordt heel concreet gemaakt door Joni Erickson Tada in het boek De Hemel. Zij leeft heel concreet naar de hemel toe. Dit helpt om het juiste perspectief op ons leven te houden. Wij zijn op weg naar een ander leven. Waarin wij en deze aarde weer perfect zullen worden. We zijn hier maar even. Niet dat we dan maar in de tuin gaan zitten en omhoogstaren. Juist niet, wat we doen hier is zeker belangrijk, we verzamelen materialen voor ons nieuwe huis. We leren om in het kleine trouw te zijn. En trouwens, we gaan door met deze aardbol, die zal niet worden vernietigd. Tot Ziens.
donderdag 9 juli 2015
Weer even aanpassen
Door Mark
We zijn weer terug in Zimbabwe. Dat was eigenlijk snel duidelijk toen we allereerst een keer terug moesten naar het vliegveld voor onze ruimbagage en ook tot twee maal toe naar Immigratie moesten voor een stempel in ons paspoort. We hadden het natuurlijk ook kunnen merken aan de twee stroomonderbrekingen van 8+ uur, maar bij mij kwam Zimbabwe het hardst binnen toen we gisterochtend een collega uit het ziekenhuis een lift gaven naar de stad.
We moesten naar de stad om voor Annemarie van de overheid goedkeuring te krijgen om te blijven werken. De dame langs de kant van de weg kwam me bekend voor, dus stopten we en hadden we vervolgens een recent gepensioneerde bij ons in de auto. Ze vertelde over het mooie afscheidsfeest dat we net gemist hadden, maar toen kwam ook al snel een groot probleem boven tafel. Haar salaris van $500 netto was nu een pensioen van $61 geworden. Mijn eerste gedachte was nog 'dat kan net als je je huisje in de rurals hebt en wat steun van je kinderen krijgt, maar ze vertelde gelijk dat de Medical Aid (ziektekostenverzekering) de eerste $27 al opslokte, waarna ze met de $33 ook nog de gemeentelijke heffingen voor haar huisje moest betalen. Haar kinderen konden misschien wel $10 per maand bijdragen maar meer ook niet. Door zit je dan na 42 jaar te hebben gewerkt, waarvan 32 aaneengesloten jaren op Morgenster.
Ik moest denken aan de zorgen in Griekenland en realiseerde me direct weer dat de problemen hier in Zimbabwe toch van een andere orde zijn. Even weer aanpassen.
Update: Onderstaand emailtje ontving ik vanavond, nog geen uur nadat ik bovenstaand bericht plaatste. Werk aan de winkel...
=================
Dear Mr. Horst,
There is the issue of nurses leaving mission hospitals, that at retirement their package is completely different from those nurses working in government hospitals. Most nurses who have reached their retirement age in our missions, go home unhappy. The board should not be silent about this matter.
I believe this is the right forum to discuss this problem, if time could allow us in the next board meeting.
Thank you.
Rev. E. Nkomo
We zijn weer terug in Zimbabwe. Dat was eigenlijk snel duidelijk toen we allereerst een keer terug moesten naar het vliegveld voor onze ruimbagage en ook tot twee maal toe naar Immigratie moesten voor een stempel in ons paspoort. We hadden het natuurlijk ook kunnen merken aan de twee stroomonderbrekingen van 8+ uur, maar bij mij kwam Zimbabwe het hardst binnen toen we gisterochtend een collega uit het ziekenhuis een lift gaven naar de stad.
We moesten naar de stad om voor Annemarie van de overheid goedkeuring te krijgen om te blijven werken. De dame langs de kant van de weg kwam me bekend voor, dus stopten we en hadden we vervolgens een recent gepensioneerde bij ons in de auto. Ze vertelde over het mooie afscheidsfeest dat we net gemist hadden, maar toen kwam ook al snel een groot probleem boven tafel. Haar salaris van $500 netto was nu een pensioen van $61 geworden. Mijn eerste gedachte was nog 'dat kan net als je je huisje in de rurals hebt en wat steun van je kinderen krijgt, maar ze vertelde gelijk dat de Medical Aid (ziektekostenverzekering) de eerste $27 al opslokte, waarna ze met de $33 ook nog de gemeentelijke heffingen voor haar huisje moest betalen. Haar kinderen konden misschien wel $10 per maand bijdragen maar meer ook niet. Door zit je dan na 42 jaar te hebben gewerkt, waarvan 32 aaneengesloten jaren op Morgenster.
Ik moest denken aan de zorgen in Griekenland en realiseerde me direct weer dat de problemen hier in Zimbabwe toch van een andere orde zijn. Even weer aanpassen.
Update: Onderstaand emailtje ontving ik vanavond, nog geen uur nadat ik bovenstaand bericht plaatste. Werk aan de winkel...
=================
Dear Mr. Horst,
There is the issue of nurses leaving mission hospitals, that at retirement their package is completely different from those nurses working in government hospitals. Most nurses who have reached their retirement age in our missions, go home unhappy. The board should not be silent about this matter.
I believe this is the right forum to discuss this problem, if time could allow us in the next board meeting.
Thank you.
Rev. E. Nkomo
Abonneren op:
Posts (Atom)