Weekend Morgenster

Na een weekend op Morgenster doorgebracht te hebben zijn we weer terug in Harare. Het was leuk om ons huis weer te zien, al is dat nog een beetje kaal, de echte inrichting moet nog komen. Leuker was het om onze werknemers weer te zien; en ook onze collega's en andere buren. Het meest hartelijke ontvangst kwam van Doortje, onze hond. Ze werd helemaal gek van blijdschap – wat Lennard heel grappig vond – en was moeilijk te weren uit kerk en ziekenhuis. Al mag ze niet klagen over gebrek aan aandacht, ze schooiert de hele missie rond en heeft genoeg vrienden.

 

Met gemengde gevoelens hebben we een rondje door het ziekenhuis gelopen. Goed om te merken dat men je nog niet vergeten is en zit te wachten op je terugkeer. Drie maanden vinden ze eigenlijk veel te lang. Maar ja, dat hebben we ook niet zelf verzonnen. Minder prettig was het om de artsen bezig te zien met crisisberaad ipv zaalronde. Bijna de hele voorraad van medicijnen is op. Veel essentiele medicijnen, zoals antibiotica kunnen niet meer gegeven worden. Patienten of familie moeten naar Masvingo om daar hun recept te verzilveren. Ellendige situatie. Wat er nu precies mis is gegaan kunnen wij niet achterhalen. We hopen van harte dat de bestelde voorraad snel binnenkomt, want een ziekenhuis zonder medicijnen is als een chirurg zonder mes. Dat komt de zorg niet ten goede. Fijn dat de stroomvoorziening redelijk goed was de afgelopen tijd, de keerzijde is dat door alle electrische kacheltjes die de mensen wat warm moeten houden, de rekening de pan uit rijst. Wie moet dat ooit gaan betalen? Dan is de zomer met haar 'zonne-energie' toch een goedkopere periode.

 

Nog ruim een maand dan kunnen we de periode Harare afronden en definitief naar Morgenster vertrekken. Dan gaat het eindelijk echt beginnen. We zijn erg benieuwd hoe dat zal zijn, dan zullen we ervaren of we de afgelopen jaren voldoende hebben geleerd om nu ons hoofd boven water te houden. En hopelijk ook het hoofd van vele anderen...

Diefstal

Terwijl het in Nederland meer op herfst lijkt dan zomer, lijkt hier de winter op de terugtocht. Of het waar is of niet, het voelt 's avonds en 's ochtends in ieder geval minder koud. We horen ook van mensen om ons heen, de winter is bijna voorbij. Wellicht maakte de aangenamere temperatuur het ook voor dieven aantrekkelijker om op strooptocht te gaan. Afgelopen nacht hebben dieven de 'borehole' en een schakelaar gestolen. Veel huizen in Harare hebben een borehole, van waaruit water wordt gepompt. Aan de oppervlakte is hier niets van te zien, maar de dieven wisten kennelijk exact waar ze moesten graven. Daarme zijn degenen die de pomp destijds hebben aangelegd nu de eerste verdachten. Ze hebben de pomp (kennelijk zo'n $400 waard) en een schakelaar meegenomen. Op zich dus niet echt een persoonlijk drama, totdat later bleek dat ze ook de hond vergiftigd hebben. Hij is niet zichzelf en of hij het overleefd is nog niet bekend. De tuinman die al zes jaar hier werkt, is behoorlijk aangeslagen. Dat kunnen we best begrijpen, want al die zes jaar heeft hij zich veilig en beschermd gewaand en nu blijkt dat dit niet bepaald zo is.

Wij hadden voor een keer een deel van de was buiten laten hangen. Dat hebben ze gebruikt of hun vuile handen aan af te vegen. Heel vreemd, maar dat raakte me (Mark) meer dan het feit dat de pomp gestolen was. Misschien omdat dit je eigen spullen zijn. Overigens wisten we op dat moment nog niet dat de hond vergiftigd was.

Eind 2010, vlak voordat we uit Leiden vertrokken werd er bij onze buren een poging tot inbraak gedaan. Toen ik het brekend glas hoorde, was ik direct naar buiten gerend. Dat heeft toen de inbraak voorkomen, maar ik weet nog dat ik dacht "als ik sneller buiten was geweest en beter had gekeken, had ik ze misschien kunnen grijpen". Een soortgelijk gevoel overkwam me nu ook. “Waarom zijn we niet wakker geworden en hebben we ze kunnen betrappen?” Anderzijds, wat als ze gewapend waren?

Ook al hebben ze niet in het huis ingebroken, toch voelt het wel als een inbraak. Omdat hier de huizen omringt worden met muren met daarop electrische bedrading en een alarm, voel je je binnen de muren veilig. De grens van binnen en buiten ligt dan gevoelsmatig meer bij het hek. Al met al een vervelende ervaring. We hopen dat het goed met de hond zal aflopen, want dan blijft de schade beperkt tot het materiële.

UPDATE: De hond heeft het overleefd, was alleen wat zwak, maar na een bezoek aan de dierenarts lijkt het nu wel goed te komen.

Werkervaring in Harare

Door Annemarie
Na eerst een maand interne geneeskunde, staat deze maand gynaecologie/verloskunde op het programma. Mijn eerste dienst was op de eerste hulp; 's avonds veel patiënten gezien, met name veel vrouwen met een miskraam. Rond middernacht hadden we 7 patienten op de lijst staan voor een curettage. Het OK personeel wilde toch liever eerst wat slapen, wat wij dus ook even konden doen. Vervolgens liepen we om 6h sochtends met een stoet kleumende dames in blauwe ziekenhuisjasjes door de gang op weg naar de operatiekamer.


De tweede dienst was op de verloskamers. Ze werken hier met 24h diensten, dus aan het eind ben je redelijk gaar. Ik begon de dienst om 16h met drie keizersnedes achter elkaar, helaas waren alledrie de kinderen al overleden. De eerste een de baarmoeder gescheurd tijdens de bevalling op de plaats van een eerder litteken van een keizersnee, bij de tweede was een deel van de placenta losgelaten waardoor veel bloedverlies bij moeder en kind, de derde patient was al drie dagen aan het bevallen, maar vorderde niet. Dit waren lastige keizersnedes en ik was blij dat ik ze samen met een gynaecoloog-in-opleiding kon doen. Een week eerder had ik zelf weer mijn eerste keizersnee gedaan, maar dat was een straight-forward casus vanwege stuitligging. Ik voelde mezelf redelijk onhandig, maar mijn collega was best tevreden.  Het is goed dat ik nu weer ervaring kan opdoen, vooral ook om zelfvertrouwen te krijgen om in de toekomst dit alleen te doen. In dezelfde dienst heb ik daarna nog drie keizersnedes gedaan met gelukkig drie huilende baby's.  Een drukke nacht, maar door de adrenaline van de operaties en ook omdat het ijskoud was in het ziekenhuis had ik weinig moeite om wakker te blijven. Deze zondag weer dienst; van 8h zondagochtend tot 9h maandagochtend. Lange rit. Ik ben benieuwd. Ik hoop dat Lennard ook tevreden is met water en sap.
Behalve diensten zijn er natuurlijk ook gewoon werkdagen. Visite lopen, poli en onderwijs. Meestal ben ik dan rond lunchtijd wel weer thuis. 's Middags gebeurt er niet zoveel in het ziekenhuis. Nu kan ik daar wel een oordeel over vellen, maar ik kan er ook wel in komen. De basisartsen hebben een salaris onder de armoedegrens (in Zimbabwe kennelijk $505) en ook de specialisten verdienen maar een schijntje. Iedereen rondt dus zo snel mogelijk zijn bezigheden in het ziekenhuis af om naar de privépraktijk of een andere inkomstenbron te vertrekken. Met twee banen kan je dus niet de uren maken die wij in Nederland  gewend zijn. Prioriteiten liggen ook anders. Op Morgenster zal dat anders zijn omdat je daar geen eigen praktijk op na kunt houden. Gelukkig maken donaties het mogelijk de artsen daar iets beter te betalen. Op Morgenster zal ik zelf wel om 13h naar huis gaan omdat ik geacht wordt parttime te werken. Heb een tweede baan thuis. Hopelijk zal dat geen slecht voorbeeld geven…


Lennard
Mark is veelal thuis met Lennard. Al moet ik zeggen dat ik ook veel thuis ben, dus weinig mis van zijn leventje. Het is extra leuk thuiskomen als er twee mensen blij zijn dat je thuis bent. Waarvan de kleinste me vervolgens het eerste uur ook niet meer loslaat. Toch gaat over het algemeen het loslaten steeds beter; hij kan zich prima vermaken in de box (nog steeds het liefst staand), vooral als we uit zicht zijn. Hij houdt hele verhalen  door de tralies heen. Wel heeft het zijn voorkeur om vrij te zijn en de rest van het huis te verkennen. Hij maakt kruipend een aardige snelheid. Ook weet hij overal te komen waar hij wil komen. Zo klimt hij in mum van tijd uit de kinderwagen en blijft hij geen seconde stilliggen bij het verschonen. Wat taalvaardigheden betreft zijn z'n favoriete woorden mama en eten, al zal dat niet heel bewust zijn. Qua intonatie komt hij aardig intelligent over –maakt leuke grapjes en zegt netjes amen na het bidden –   maar de tekst begrijpen doen we nog niet. Deze zondag zijn de mannen samen naar de kerk, want Annemarie heeft dienst. Lennard doet het heel aardig in de kerk, vindt het zingen fantastisch, speelt  netjes met wat sleutels en glimlacht naar iedereen om hem heen. We hebben ontdekt dat de meeste preken net zo lang zijn als een banaan, wat erg handig is, want Lennard heeft de neiging door de preek heen te praten. Hij is natuurlijk wel zo netjes opgevoed dat hij niet met volle mond praat.