Werkervaring in Harare

Door Annemarie
Na eerst een maand interne geneeskunde, staat deze maand gynaecologie/verloskunde op het programma. Mijn eerste dienst was op de eerste hulp; 's avonds veel patiënten gezien, met name veel vrouwen met een miskraam. Rond middernacht hadden we 7 patienten op de lijst staan voor een curettage. Het OK personeel wilde toch liever eerst wat slapen, wat wij dus ook even konden doen. Vervolgens liepen we om 6h sochtends met een stoet kleumende dames in blauwe ziekenhuisjasjes door de gang op weg naar de operatiekamer.


De tweede dienst was op de verloskamers. Ze werken hier met 24h diensten, dus aan het eind ben je redelijk gaar. Ik begon de dienst om 16h met drie keizersnedes achter elkaar, helaas waren alledrie de kinderen al overleden. De eerste een de baarmoeder gescheurd tijdens de bevalling op de plaats van een eerder litteken van een keizersnee, bij de tweede was een deel van de placenta losgelaten waardoor veel bloedverlies bij moeder en kind, de derde patient was al drie dagen aan het bevallen, maar vorderde niet. Dit waren lastige keizersnedes en ik was blij dat ik ze samen met een gynaecoloog-in-opleiding kon doen. Een week eerder had ik zelf weer mijn eerste keizersnee gedaan, maar dat was een straight-forward casus vanwege stuitligging. Ik voelde mezelf redelijk onhandig, maar mijn collega was best tevreden.  Het is goed dat ik nu weer ervaring kan opdoen, vooral ook om zelfvertrouwen te krijgen om in de toekomst dit alleen te doen. In dezelfde dienst heb ik daarna nog drie keizersnedes gedaan met gelukkig drie huilende baby's.  Een drukke nacht, maar door de adrenaline van de operaties en ook omdat het ijskoud was in het ziekenhuis had ik weinig moeite om wakker te blijven. Deze zondag weer dienst; van 8h zondagochtend tot 9h maandagochtend. Lange rit. Ik ben benieuwd. Ik hoop dat Lennard ook tevreden is met water en sap.
Behalve diensten zijn er natuurlijk ook gewoon werkdagen. Visite lopen, poli en onderwijs. Meestal ben ik dan rond lunchtijd wel weer thuis. 's Middags gebeurt er niet zoveel in het ziekenhuis. Nu kan ik daar wel een oordeel over vellen, maar ik kan er ook wel in komen. De basisartsen hebben een salaris onder de armoedegrens (in Zimbabwe kennelijk $505) en ook de specialisten verdienen maar een schijntje. Iedereen rondt dus zo snel mogelijk zijn bezigheden in het ziekenhuis af om naar de privépraktijk of een andere inkomstenbron te vertrekken. Met twee banen kan je dus niet de uren maken die wij in Nederland  gewend zijn. Prioriteiten liggen ook anders. Op Morgenster zal dat anders zijn omdat je daar geen eigen praktijk op na kunt houden. Gelukkig maken donaties het mogelijk de artsen daar iets beter te betalen. Op Morgenster zal ik zelf wel om 13h naar huis gaan omdat ik geacht wordt parttime te werken. Heb een tweede baan thuis. Hopelijk zal dat geen slecht voorbeeld geven…


Lennard
Mark is veelal thuis met Lennard. Al moet ik zeggen dat ik ook veel thuis ben, dus weinig mis van zijn leventje. Het is extra leuk thuiskomen als er twee mensen blij zijn dat je thuis bent. Waarvan de kleinste me vervolgens het eerste uur ook niet meer loslaat. Toch gaat over het algemeen het loslaten steeds beter; hij kan zich prima vermaken in de box (nog steeds het liefst staand), vooral als we uit zicht zijn. Hij houdt hele verhalen  door de tralies heen. Wel heeft het zijn voorkeur om vrij te zijn en de rest van het huis te verkennen. Hij maakt kruipend een aardige snelheid. Ook weet hij overal te komen waar hij wil komen. Zo klimt hij in mum van tijd uit de kinderwagen en blijft hij geen seconde stilliggen bij het verschonen. Wat taalvaardigheden betreft zijn z'n favoriete woorden mama en eten, al zal dat niet heel bewust zijn. Qua intonatie komt hij aardig intelligent over –maakt leuke grapjes en zegt netjes amen na het bidden –   maar de tekst begrijpen doen we nog niet. Deze zondag zijn de mannen samen naar de kerk, want Annemarie heeft dienst. Lennard doet het heel aardig in de kerk, vindt het zingen fantastisch, speelt  netjes met wat sleutels en glimlacht naar iedereen om hem heen. We hebben ontdekt dat de meeste preken net zo lang zijn als een banaan, wat erg handig is, want Lennard heeft de neiging door de preek heen te praten. Hij is natuurlijk wel zo netjes opgevoed dat hij niet met volle mond praat.