Hoopgevende ontmoetingen

Donderdagmiddag 16:30

Beide hebben we geen zin meer in werken of studeren. het is drukkend warm en we voelen ons moe. Tijd om een rondje over Morgenster te gaan lopen. Lennard kan lekker in de Bugaboo, die op dit terrein prima meehobbelt. We lopen langs de tennisbaan tegenover ons huis. De laatste tijd wordt hier eigenlijk elke middag wel getennist, en zo ook nu. Na een paar meter zien we de auto van een collegadokter aankomen. Hij parkeert zijn auto en gaat relax op zijn motorkap zitten. Leuk, want nu hebben we eindelijk eens de tijd om wat uitbreider en in informelere setting elkaar te leren kennen. Dokter Mazanhi is pas 27 en heeft na twee jaar voor een staatssalaris van 300 dollar nu zijn eerste baan waarin hij iets meer verdient. Hij vertelde lachtend dat hij in 2008 van zijn eerste salaris nog niet eens een tomaat kon kopen. In het gesprek bleek heel duidelijk zijn motivatie om als arts te werken. Hij wil graag mensen helpen. En gelijk kwam hij met ideeen om baarmoederhalskanker vroegtijdig op te sporen en behandelen, waardoor vele vrouwen zouden kunnen genezen van kanker. Het mooie is dat zo'n project goed uitvoerbaar is als het personeel maar bereid is mee te werken. Met dokter Mazanhi als trekker, zou dit een heel levensreddend traject kunnen worden.

Ook was het mooi om te horen dat hij geloofde dat het mogelijk moest zijn om artsen langer aan het ziekenhuis te binden. Niet iedereen hoeft gelijk in opleiding, gaf hij aan en zelf wilde hij daar nog wel drie jaar mee wachten. Alleen, gaf hij eerlijk aan, is geld toch vaak het probleem. Tijdens de studie zijn velen door ouders, ooms en tantes ondersteund en als ze dan een baan hebben, worden ze geacht om deze 'extended family' ook goed te laten delen in de verworven rijkdom. Aangezien de salarissen bij katholieke missieziekenhuizen en in specialistenplekken veel beter zijn, vertrekken de meeste artsen na twee jaar. Met de artsen die we nu op Morgenster hebben, hopen we, mede doordat we van dezelfde leeftijd zijn, een goede, vriendschappelijke relatie op te bouwen. En daarnaast een zo positief mogelijk werkklimaat te creeren om ze zo lang mogelijk te behouden. To be continued...

Eerste ervaringen in het ziekenhuis

Dinsdag
Vandaag heb ik (Annemarie) voor het eerst een dagje in het ziekenhuis rondgelopen. Interessant. En het viel me alles mee. Dinsdag en donderdag zijn OK-dagen, dus ik meldde me rond half negen op OK (operatiekamer). Ze beginnen daar officieel om 8 uur, maar de eerste dokter kwam rond kwart over negen opdagen. Het OK personeel liep wel wat te mopperen, maar maakte zich ook niet echt druk. Ze werken wel liever wat vroeger in de ochtend, niet alleen omdat je dan op tijd klaar kunt zijn, maar ook omdat het ’s ochtends koeler is, er is geen airco op OK. Nu is dat laatste deze dagen ook niet nodig, want het is al best fris; motregen en truienweer. Helaas hebben we geen (regen)jas in de koffer meegenomen. Goed, uiteindelijk toch begonnen met opereren. Ik heb geassisteerd bij twee keizersnedes, met twee verschillende collega’s. Dokter nr drie is deze week weg; moest naar een memorial service. Ik vond ze allebei goed opereren. Nu hebben ze ook veel meer ervaring dan ik met deze operatie; je staat hier als beginnend dokter veel sneller zelfstandig aan tafel dan in Nederland. Ook wel lol gehad rondom de operaties. Leuke gasten. Ze zijn allebei een paar jaar jonger dan ik, maar hebben veel meer hands-on ervaring. Het is voor mij een extra handicap dat ik de taal niet spreek, als ik er ben gaat de belangrijkste conversatie wel in het Engels (behalve dan gesprek met patiënt), maar het gebeuren daarom heen mis je toch. Het reilen en zeilen in de OK viel me mee. Anaesthesie gebeurd, voor zover ik het kan overzien, heel netjes. Op steriliteit wordt ook goed gelet, behalve dan dat er 7 verpleegkundestudenten op een rijtje staan te kijken. Ze zijn zelfs zo bang voor bacillen dat ze tijdens het schoonmaken steriele handschoenen over de gewone handschoenen dragen. Die strijd is echter niet te winnen, is me verteld. Of ik het toch ga proberen weet ik niet. Eerst maar eens inburgeren.

Daarna Hospital Management Team vergadering bijgewoond. Alle artsen maken daar deel van uit en de afgevaardigden van verschillende afdelingen. Een van de artsen was voorzitter, hij wilde het al gelijk aan mij overdragen, maar dat gaat toch niet gebeuren (ze leven in de veronderstelling dat ik medisch directeur wordt, want ik neem de taak van Herman toch over?, daar moeten we dus nog even achteraan). Pittige job voor hem, vooral omdat hij ook net nieuw is in het ziekenhuis en er wat tuchtcasus de revue passeerden. Er werden een paar mensen ter verantwoording geroepen die hun werk niet netjes volgens de regels hadden gedaan of waar er mogelijk sprake was van fraude. Dit naar aanleiding van een interne audit die was gedaan. Blij dat ik dit niet hoefde te leiden, lijkt me een gevoelig onderwerp.

Om 13h ben ik weggegaan omdat Lennard ook af en toe vochtbehoefte heeft. Hij had gelukkig lekker geslapen en zat met MaiRhoda te spelen. ’s Middags presteerde hij het om in de box zich op te trekken aan de spijlen. Hij vond het zelf ook wel heel geslaagd dat hij zomaar kon staan. Dat hij daarna omkukelde omdat hij een hand losliet viel minder in de smaak. Maar toch stoer voor zijn 7maanden en 2dagen oude bewegingsapparaat. De potjestraining gaat ook nog steeds goed: tweemaal per dag presteert hij binnen de minuut om een mooie drol te produceren. Het is niet zozeer een bewust opgezette training, het ziet er gewoon heel onnatuurlijk uit dat hij zijn luier, die toch al strak zit, met veel moeite probeert op te blazen. Met blote billen de boel laten lopen is toch veel makkelijker? Of we het vol gaan houden is de vraag, voor nu is het wel grappig. En de verwachting is niet dat poepluiers uitwassen onze hobby gaat worden.

Woensdag 
Vandaag op tijd naar het ziekenhuis om mee te lopen met visite. Ik ga lopend, maar een van de artsen geeft me het laatste stukje een lift in zijn wagen. Handig hoor als je dokter bent; kan je je auto voor de deur van het ziekenhuis parkeren. We beginnen gelijk. De overdracht hebben ze maar afgeschaft, dan is de visite nog later klaar. Halverwege de visite belanden we toch op OK, spoedkeizersnede. De Afrikaanse spoed is echter wat anders dan de Nederlandse. Daarbij komt dat de OK net blank staat ivm schoonmaakwerkzaamheden. Reinheid boven alles. Het OKpersoneel is eigenlijk niet van plan dit proces te bespoedigen, mijn collega zit echter met zijn handen in het haar: op de verloskamers ligt een patiënt die heel dringend een keizersnee nodig heeft, de bevalling vordert niet meer, het kind ligt in stuit en haar baarmoeder dreigt te scheuren. Helaas komt de term ‘spoedoperatie’ niet in het Shona woordenboek voor. Het valt me op hoe rustig mijn collega blijft, geen gespring, gezwaai of geschreeuw, wat op de Nederlandse OK bij stress toch redelijk gebruikelijk is. Toch weet hij niet van wijken, hij blijft staan wachten totdat iedereen een dweil in handen heeft en gaat de patiënt maar vast halen. Uiteindelijk ligt ze op tafel en kan de operatie beginnen. Wederom zonder al te veel haast van het personeel. Gelukkig gaat de operatie bijzonder goed, zonder complicaties worden twee protesterende baby’s geboren. Dat was dus de oorzaak van het probleem, deze broer en zus zaten elkaar danig in de weg. Na deze exercitie hebben we de visite afgemaakt. Gaandeweg wordt me wel duidelijk dat ik nog veel moet leren. Ondervoeding, tuberculose en HIV behandeling heb ik nog niet in de vingers. Ook zal ik moeten wennen aan het behandelen op grond van alleen anamnese en lichamelijk onderzoek. Aanvullend onderzoek is tot onder het minimum beperkt. En dit alles in rap tempo. In Nederland had ik meestal wel de tijd om gedurende de dag nog eens langs de patiënten te lopen en wat op te zoeken. Hier moet je alles gelijk afronden, er is geen tijd om een actielijst op te stellen, want dan kom je later in de problemen. Daarbij komt dat het patiëntenaanbod zeer gevarieerd is.  Je loopt van de ene afdeling naar de andere en je moet de hele tijd schakelen tussen allerlei problemen. Misschien wel vergelijkbaar met wat een huisarts in zijn spreekuur doet.

Beestenbende

Op een vrijdagavond vlak voor we naar bed gingen zei Annemarie ineens tegen me “die muren zijn wel gaar zeg. Overal zitten gaten”. Waarop ik besloot de muren van onze slaapkamer eens aan een nadere inspectie te onderwerpen. “Weet je wat het is?”, zei ik… “het zijn mieren”. Een kolonie minimiertjes had onze muur uitgekozen om een soort nationale conferentie te houden. Overal zaten zo’n 50 miertjes bij elkaar op iets wat eruit zag als een vlek. Niet echt een lekker idee als je wilt gaan slapen. Helemaal niet als het in de hoek zelfs miertjes regent. Kennelijk bleven ze niet allemaal even goed aan het plafond plakken, dus met zekere regelmaat was er een tikje te horen op een van de nachtkastjes. Annemarie zag het liefst alle mieren gelijk vertrekken, maar de conferentie was pas net begonnen. Mark dacht dat de volgende morgen niets meer van de mieren te zien zou zijn en probeerde de deelnemers halfslachtig een alternatief programma te bieden door een schaaltje met suiker neer te zetten. Het had weinig effect. Dus hebben we het bed maar in het midden van de kamer gezet met gif rond de poten. Dat leek ons een duidelijk genoeg teken dat we niet gestoord wilden worden. We kunnen nu uit ervaring vertellen dat je inderdaad minder goed slaapt met al die mieren om je heen, en je meent steeds ergens wat te voelen kriebelen, maar de volgende morgen waren ze inderdaad verdwenen. En de muur noch vloer leek in niets op een leeggelopen festivalterrein, niets herinnerde aan de aanwezigheid van de mieren.

Slangen hebben we nog niet gezien, wel is onze tuinman al door bijen gestoken en heb ik een muis in de toiletpot betrapt. Deze muis mocht gelijk voor diploma B, want ik trok het toilet net zo lang door tot niets meer te zien was. Nu maar hopen dat dit de enige muisachtige hier in huis was, maar we vrezen van niet. Ons huis bevat wel een heel aantal spinnen, maar dat is eigenlijk wel handig, aangezien ze muggen en vliegen vangen. Als ze de grote van een vogelspin bereiken (Annemarie claimt zo’n joekel te hebben gezien), zullen we ze echter toch uit moeten zetten. Lennard stopt immers alles wat hij in zijn handen kan krijgen in zijn mond.

Weer een horde genomen

Zoals we eerder meldden is een eerste goedkeuring door de Zimbabwaanse overheid verleend. Later bleek dat deze goedkeuring inhoudt dat Annemarie als arts mag komen solliciteren in Zimbabwe.

Nu moeten we dus brieven aanleveren die enerzijds duidelijk maken dat er een plek is, en anderzijds de steun van de lokale medische instantie duidelijk maakt.

Daarom hadden we afgelopen woensdagmorgen een gesprek met de Provincial Medical Director. Het plan was om met onze eigen auto te gaan, zodat we ook boodschappen konden doen en daarnaast langs het politiebureau om zaken voor de overdracht van de auto te regelen (ik geef de voorkeur aan het Nederlandse systeem). Omdat ik, Mark, bij aankomst had geconstateerd dat de accupolen niet waren losgekoppeld, was ik ervan uitgegaan dat ze uberhaupt niet losgekoppeld waren geweest en de accu dus leeg zou zijn. Toch was het allemaal beter dan verwacht want Jevas, de tuinman, vertelde me dat hij de accu had opgeladen en weer teruggeplaatst, wow! De verrassing was dan ook groot toen ik woensdagochtend de auto niet gestart kreeg. De accu was helemaal leeg. Waar Annemarie dacht "relax, we komen nu toch te laat" probeerde ik koortsachtig een oplossing te verzinnen. De oplossing die we kozen was het meerijden met een lokale busje. Als we op een dergelijke manier in Nederland zouden reizen, zou er nooit file zijn, maar goed, er zijn ook nadelen aan met 24 mensen en 2 kippen in een busje zitten. Een van de nadelen was dat we om de haverklap stopten en dus een half uur te laat bij de afspraak aankwamen. Gelukkig vond hij het allemaal we vermakelijk (wij in het lokale vervoer) en na wat praten  kregen we zowaar een 'support letter' mee, welke hij tijdens het gesprek schreef. Met deze brief hadden we de set van drie brieven compleet en konden we ze laten doorzenden naar Harare. Weer een horde genomen.

De rest van de morgen en middag brachten we door in Masvingo en uiteindelijk reden we met een busje van Theological College weer terug naar Morgenster. Er zijn gelukkig zoveel mensen die elke dag naar Masvingo gaan, en Masvingo is zo klein, dat je altijd wel iemand tegen het lijf loopt om mee terug te rijden. Tijdens ons verblijf in Masvingo had ik telefonisch met Jevas besproken om de accu op te laden, en bij aankomst bleek dat ook weer geregeld, goed personeel is goud waard. Waarschijnlijk was ergens een lampje blijven branden en daardoor de accu leeggelopen. Aangezien we morgen weer naar Masvingo willen, zal ik zometeen eerst de auto nog maar even gaan controleren...


Gerelateerde foto's:

Andere prioriteiten

Dit is een bericht in de categorie: andere wereld, andere prioriteiten.

Gisteren ontving ik, Mark, het eerste reclame sms'je op mijn telefoon. De strekking was deze: "SMS text naar nummer en krijg een gratis begrafenis ter waarde van $10000,- voor je familie als je sterft." Ik keek er wel even vreemd van op, maar het geeft maar aan hoe anders de prioriteiten worden gelegd en behoeftes zijn. 

Levensteken vanaf Morgenster

Zittend op onze tuinstoelen in de schaduw van een van de vele bomen in de tuin, zijn we druk bezig met acclimatiseren. Elke dag zetten we een paar stappen in dit proces. Terugkijkend op de eerste paar dagen hebben we toch al heel wat gedaan. Zaterdag zijn we naar Masvingo gereden, de stad hier een half uur rijden vandaan. Daar wat rondgelopen, markt bezocht, mensen gekeken, geinventariseerd wat er zoal te krijgen is en boodschappen gedaan. Dat valt best mee, alleen is alles veel duurder dan in Nederland. Een dollar per luier is ons te gortig, dus gaan we over op katoenen luiers. De supermarkt was goed bevoorraad en we konden alles wat we nodig hadden in een winkel kopen.

Zondag zijn we hier naar de kerk geweest, het is maar een paar honderd meter lopen. Mooi om zo van alle hoeken van Morgenster mensen aan te zien komen. Sommige groepen komen zingend aan, dit zingen wordt dan in de kerk voortgezet, a capella, iemand zet in waarna de rest -meerstemmig- volgt. Verder klinkt de melodie, en ook de rest van de liturgie, ons heel vertrouwd in de oren; tevertrouwd. Dat de RCZ Nederlandse wortels heeft is wel heel erg duidelijk, we vragen ons af hoe Zimbabwaans de kerk nu is in haar kerkcultuur. Na zingend de kerk verlaten te hebben werden we volgend goed Nederlands gebruik bij Aalt en Anneke Visser op de koffie genodigd. Wel jammer dat zij vandaag voor verlof naar Nederland vertrekken. Daarna onze eerste zondagmiddagwandeling gemaakt naar het uitzichtpunt hier aan de rand van Morgenster. 

Maandag is Mark weer naar Masvingo gereden om allerlei zaken te regelen. We hebben dan wel de auto van de Ten Hoves gekocht, dat wil niet zeggen dat we er al in kunnen rijden; daar gaat nog wat papierwerk aan vooraf. Ook voor ons beider werkvergunning hebben we nog een aantal brieven nodig. Annemarie bleef thuis met Lennard en probeerde te wennen aan het hebben van personeel in en rond het huis. Enigszins vergelijkbaar met de kraamtijd en dat was ook al zo'n gekke tijd. Alleen kent nu de ander het huis veel beter dan jij en is er ook nog de cultuur- en taalbarrière. Nu is er wel een goede brug gemaakt door onze voorgangers, maar het blijft wennen. 

Lennard bekijkt het hele gebeuren het liefst vanuit de draagzak. Hij is hangerig en blijft het liefst binnen een straal 30 cm van zijn ouders. Daar is dan wel goed en glimlacht hij beminnelijk naar iedereen die hem gedag zegt. Af en toe lief zwaaien maakt het helemaal compleet. Die hangerigheid snap ik ook wel, het is niet niks om een tandje te krijgen (zijn eerste kreeg hij onderweg van Engeland naar Nederland, de tweede onderweg van Nederland naar Zimbabwe), in een ander bed te slapen, opeens buiten te liggen en bovendien een lijf vol vlekjes te hebben. De overgang in klimaat is niet groot. Op dit moment is het ongeveer hetzelfde weer als in Nederland. Lekker warm in de zon en koud als de zon weg is. Jammer alleen dat wij richting winter gaan.

Vandaag hebben we een rondje gelopen door het ziekenhuis. We hoorden dat er momenteel drie artsen aan het werk zijn, goed nieuws! We hopen ze binnenkort te ontmoeten en meer te horen over hoe het nu in het ziekenhuis gaat. Ondertussen lezen we ons in, in de gang van zaken op papier.

Nu eerst maar eens koken. We hebben momenteel de luxe van water en elektriciteit. Het voelt al als een voorrecht om het grootste deel van de dag elektriciteit te hebben, vooral 's avonds is dat lekker; donker is echt heel donker, vooral in een onbekende omgeving met een vooralsnog onbekend aantal medebewoners,

Gerelateerd

Lennard aan het schommelen

De reis naar Morgenster

Donderdagavond 21:00

Eindelijk was het dan zo ver, een moment dat zo lang toekomst was geweest, een idee, maar nu echt realiteit. We draaiden ons nog een keer om en onze familie verdween voor een jaar of langer uit zicht. We waren erin geslaagd om alle ruimbagage af te geven en mochten nu, met een paar handen te weinig, de vele handbagage meesjorren naar het vliegtuig. We waren dan ook erg blij toen we als allereersten het vliegtuig in mochten. Daar konden we ons relax installeren en alle kastjes volstouwen. Eenmaal opgestegen daalde een rust op ons neer. We waren onderweg.

Vrijdagmorgen zes uur, Nairobi
Een korte nacht later wisten we ook gelijk wat het betekent om met een kind te reizen. Best te doen, maar een van tweeën is toch steeds met Lennard in de weer. En door al die veiligheidspoortjes is ook best lastig. Misschien de volgende keer toch een directe vlucht naar Johannesburg en vandaar met de auto. Maar goed, we mochten niet klagen want ook na het overstappen hadden we weer alle bagage bij ons. En op het geplande tijdstip landden we dan vrijdagochtend in Harare. We kwamen zonder problemen, met alle medicijnen, door de douane en daar wachtte iemand ons op. Nadat de spullen in de auto waren gezet en Lennard in zijn Maxi-Cosi was geïnstalleerd, konden we onderweg. Eerst naar een overheidskantoor waar als het goed was meer duidelijkheid over Annemarie’s vergunning zou zijn. Uiteindelijk bleek dat we een brief nodig hadden en bij een ander kantoor moeten zijn, volgende week maar weer naar Harare…

En toen, weer in de auto, nu voor een rit van vier uur. Maar de bestemming mocht er wezen: Morgenster. Onderweg stuurden we nog een sms naar het welkomstcomité, zodat het avondeten mooi op tijd klaar zou zijn :-), en inderdaad, om zes uur waren we er, onze eindbestemming voor de komende jaren. Heerlijk om in een huis aan te komen waar al de nodige spullen zijn en je direct kunt beginnen te leven. Dat deden we met, te beginnen, lasagne a la Anneke. Heerlijk! We zijn thuis…

Werkaanvraag gehonoreerd

Vanochtend ontvingen we via het ZACH kantoor een eenregelig emailtje waarin we konden lezen:

"We have received communication from MDPC that your application was approved" 

Hoe kort het bericht ook was, we waren er erg blij mee. Wat het concreet betekent moet nog blijken, maar aankomende vrijdag al, kunnen we bij de overheid langs om om meer informatie te vragen. The Lord will Provide...

Uitzenddienst

door Annemarie

Vandaag was de uitzenddienst in de Marekerk. We hebben het ervaren als een heel goede dienst. Onder wij versta ik dit keer Mark en ik; Lennard vond het maar niks, de creche had voor hem een te hoog vreemdelingengehalte en was niet geschikt als slaapplek. De kerk rondkijken bij mij op schoot was veel leuker. Ik zelf vond rondkijken in de kerk ook mooi; zoveel mensen die met ons meeleven en die ons steunen. Het is een voorrecht om een schakel te kunnen zijn in de band tussen de kerk in Nederland en Zimbabwe. Onderwerp van de dienst was de barmhartige Samaritaan. Dat trof me: het typeert hoe wij in onze uitzending staan. We willen onze naasten helpen. Iedereen is geroepen om dat te doen, ieder op zijn eigen plek. Onze plek zal op Morgenster zijn omdat de kerk daar behoefte heeft aan onze expertise. We willen anderen liefhebben omdat God ons liefheeft. Liefhebben, niet als emotie, maar met hoofd, hart en handen.

Nu we afscheid hebben genomen van gemeente en vrienden begint het vertrek echt dichtbij te komen. Al heb ik wel de neiging om definitief afscheid nog steeds voor me uit te schuiven, nog een paar dagen dan kan dat niet meer, dan staan we op Schiphol. Al weten we niet goed wat ons in Zimbabwe te wachten staat, we hebben er wel zin in. Na een periode van voorbereiden en afscheid nemen komt nu de tijd van opnieuw beginnen in een ander land. We zijn benieuwd hoe de komende weken er uit gaan zien. Hopelijk krijgen we snel meer nieuws over wanneer en waar ik kan starten met werken. Hoe eerder ik kan beginnen, hoe eerder we weer terug zijn op Morgenster en we 'echt' ons leven daar kunnen starten.

Verder:

• Op het Lennard deel staan weer wat nieuwe foto's. Geweldig ventje toch?
• Nieuwe nieuwsbrief onder nieuwsbrieven
• Nieuw kopje: 'Kunst'. korte weergave van wat ik uitgespookt heb op All Nations
• Samenvatting van deze site voor de Engelstaligen, (wat je natuurlijk niet bent als je dit leest)