Eerste ervaringen in het ziekenhuis

Dinsdag
Vandaag heb ik (Annemarie) voor het eerst een dagje in het ziekenhuis rondgelopen. Interessant. En het viel me alles mee. Dinsdag en donderdag zijn OK-dagen, dus ik meldde me rond half negen op OK (operatiekamer). Ze beginnen daar officieel om 8 uur, maar de eerste dokter kwam rond kwart over negen opdagen. Het OK personeel liep wel wat te mopperen, maar maakte zich ook niet echt druk. Ze werken wel liever wat vroeger in de ochtend, niet alleen omdat je dan op tijd klaar kunt zijn, maar ook omdat het ’s ochtends koeler is, er is geen airco op OK. Nu is dat laatste deze dagen ook niet nodig, want het is al best fris; motregen en truienweer. Helaas hebben we geen (regen)jas in de koffer meegenomen. Goed, uiteindelijk toch begonnen met opereren. Ik heb geassisteerd bij twee keizersnedes, met twee verschillende collega’s. Dokter nr drie is deze week weg; moest naar een memorial service. Ik vond ze allebei goed opereren. Nu hebben ze ook veel meer ervaring dan ik met deze operatie; je staat hier als beginnend dokter veel sneller zelfstandig aan tafel dan in Nederland. Ook wel lol gehad rondom de operaties. Leuke gasten. Ze zijn allebei een paar jaar jonger dan ik, maar hebben veel meer hands-on ervaring. Het is voor mij een extra handicap dat ik de taal niet spreek, als ik er ben gaat de belangrijkste conversatie wel in het Engels (behalve dan gesprek met patiënt), maar het gebeuren daarom heen mis je toch. Het reilen en zeilen in de OK viel me mee. Anaesthesie gebeurd, voor zover ik het kan overzien, heel netjes. Op steriliteit wordt ook goed gelet, behalve dan dat er 7 verpleegkundestudenten op een rijtje staan te kijken. Ze zijn zelfs zo bang voor bacillen dat ze tijdens het schoonmaken steriele handschoenen over de gewone handschoenen dragen. Die strijd is echter niet te winnen, is me verteld. Of ik het toch ga proberen weet ik niet. Eerst maar eens inburgeren.

Daarna Hospital Management Team vergadering bijgewoond. Alle artsen maken daar deel van uit en de afgevaardigden van verschillende afdelingen. Een van de artsen was voorzitter, hij wilde het al gelijk aan mij overdragen, maar dat gaat toch niet gebeuren (ze leven in de veronderstelling dat ik medisch directeur wordt, want ik neem de taak van Herman toch over?, daar moeten we dus nog even achteraan). Pittige job voor hem, vooral omdat hij ook net nieuw is in het ziekenhuis en er wat tuchtcasus de revue passeerden. Er werden een paar mensen ter verantwoording geroepen die hun werk niet netjes volgens de regels hadden gedaan of waar er mogelijk sprake was van fraude. Dit naar aanleiding van een interne audit die was gedaan. Blij dat ik dit niet hoefde te leiden, lijkt me een gevoelig onderwerp.

Om 13h ben ik weggegaan omdat Lennard ook af en toe vochtbehoefte heeft. Hij had gelukkig lekker geslapen en zat met MaiRhoda te spelen. ’s Middags presteerde hij het om in de box zich op te trekken aan de spijlen. Hij vond het zelf ook wel heel geslaagd dat hij zomaar kon staan. Dat hij daarna omkukelde omdat hij een hand losliet viel minder in de smaak. Maar toch stoer voor zijn 7maanden en 2dagen oude bewegingsapparaat. De potjestraining gaat ook nog steeds goed: tweemaal per dag presteert hij binnen de minuut om een mooie drol te produceren. Het is niet zozeer een bewust opgezette training, het ziet er gewoon heel onnatuurlijk uit dat hij zijn luier, die toch al strak zit, met veel moeite probeert op te blazen. Met blote billen de boel laten lopen is toch veel makkelijker? Of we het vol gaan houden is de vraag, voor nu is het wel grappig. En de verwachting is niet dat poepluiers uitwassen onze hobby gaat worden.

Woensdag 
Vandaag op tijd naar het ziekenhuis om mee te lopen met visite. Ik ga lopend, maar een van de artsen geeft me het laatste stukje een lift in zijn wagen. Handig hoor als je dokter bent; kan je je auto voor de deur van het ziekenhuis parkeren. We beginnen gelijk. De overdracht hebben ze maar afgeschaft, dan is de visite nog later klaar. Halverwege de visite belanden we toch op OK, spoedkeizersnede. De Afrikaanse spoed is echter wat anders dan de Nederlandse. Daarbij komt dat de OK net blank staat ivm schoonmaakwerkzaamheden. Reinheid boven alles. Het OKpersoneel is eigenlijk niet van plan dit proces te bespoedigen, mijn collega zit echter met zijn handen in het haar: op de verloskamers ligt een patiënt die heel dringend een keizersnee nodig heeft, de bevalling vordert niet meer, het kind ligt in stuit en haar baarmoeder dreigt te scheuren. Helaas komt de term ‘spoedoperatie’ niet in het Shona woordenboek voor. Het valt me op hoe rustig mijn collega blijft, geen gespring, gezwaai of geschreeuw, wat op de Nederlandse OK bij stress toch redelijk gebruikelijk is. Toch weet hij niet van wijken, hij blijft staan wachten totdat iedereen een dweil in handen heeft en gaat de patiënt maar vast halen. Uiteindelijk ligt ze op tafel en kan de operatie beginnen. Wederom zonder al te veel haast van het personeel. Gelukkig gaat de operatie bijzonder goed, zonder complicaties worden twee protesterende baby’s geboren. Dat was dus de oorzaak van het probleem, deze broer en zus zaten elkaar danig in de weg. Na deze exercitie hebben we de visite afgemaakt. Gaandeweg wordt me wel duidelijk dat ik nog veel moet leren. Ondervoeding, tuberculose en HIV behandeling heb ik nog niet in de vingers. Ook zal ik moeten wennen aan het behandelen op grond van alleen anamnese en lichamelijk onderzoek. Aanvullend onderzoek is tot onder het minimum beperkt. En dit alles in rap tempo. In Nederland had ik meestal wel de tijd om gedurende de dag nog eens langs de patiënten te lopen en wat op te zoeken. Hier moet je alles gelijk afronden, er is geen tijd om een actielijst op te stellen, want dan kom je later in de problemen. Daarbij komt dat het patiëntenaanbod zeer gevarieerd is.  Je loopt van de ene afdeling naar de andere en je moet de hele tijd schakelen tussen allerlei problemen. Misschien wel vergelijkbaar met wat een huisarts in zijn spreekuur doet.