MaiRhoda

Door Annemarie

Uit stof zijn wer gemaakt en tot stof zullen we terugkeren.

Terwijl wolken stof voorbij drijven zitten we met honderden mensen tussen de verdroogde mais op de rode aarde. Dof klinken de kluiten op de kist van MaiRhoda; de lieve vrouw die gedurende de afgelopen vijf jaar voor onze kinderen en huis gezorgd heeft. Stil ging ze haar gang. Ze klaagde nooit, maar toen ze ze duidelijk klachten kreeg was het al te laat en had de kanker de strijd al beslist.
Met het weinige dat ze had probeerde ze haar kinderen van al het nodige te voorzien. Daarnaast zorgde ze voor de vijf kinderen van haar zus die haar man achterne was gegaan naar Zuid-Afrika. Toen ze 17 jaar geleden begon te werken in dit huis sprak ze nog geen Engels en moest ze wennen aan het huishouden van de Hollanders wat zo anders is dan haar eigen plattelandsleven.Gaandeweg heeft ze haar draai gevonden. Al sprak ze weinig, ze begreep genoeg. De kinderen konden het altijd goed met haar vinden. Als ik ging werken, vonden zij troost op het vaste plekje in de handdoek op haar rug.
Nu is ze verlost van pijn en zorgen. We zullen haar weerzien. En dan zonder taal- en cultuurbarriere.

Afscheid

door: Annemarie

Na een - in allerlei opzichten - stormachtige week in Nederland ben ik weer op Zimbabwaanse bodem. Een droge bodem. Wat regen hier en daar, maar te weinig en te laat om voor een goede oogst te zorgen. Voor een land waar bijna iedereen afhankelijk is van de landbouw is dat een regelrechte ramp. In sommige districten liggen de koeien dood aan de kant van de weg.

Over tegenslag gesproken; mijn zicht steeds verder achteruit zien gaan is niet makkelijk. Ik ben nu op het punt dat werken als arts niet meer gaat. Het midden van mijn gezichtsveld zit op de 5-30%. Daaromheen zie ik veel beter, maar dat leest lastig. Contrast- en kleurenzien is sterk achteruitgegaan. Ondanks een second opinion in Zuid Afrika is er nog geen sluitende diagnose gevonden. Alle mogelijke testen zijn uit de kast gehaald, maar we komen niet verder.

Het goede nieuws is dat ik al een nieuwe bestemming heb gevonden. Per april mag ik beginnen als docent verloskunde in Amsterdam. Een baan die perfect bij mijn passie past: werken aan een goede moeder- en kindzorg en anderen helpen te groeien als goede zorgverlener. Ik hoop natuurlijk dat een paar van mijn toekomstige studenten weer aan deze kant van de evenaar terechtkomen. Er is hier nog heel veel te doen.

Dit betekent dat we een paar maanden eerder onze koffers pakken. 17 maart staat onze vlucht geboekt. We hebben zelfs al een huurhuis gevonden! Kerckwervelaan 1 in Oegstgeest. Langzaamaan laten we ons omhoog takelen ter voorbereiding op de achtbaan van het Nederlandse leven. We zijn er klaar voor.
Denk ik.