vrijdag 6 februari 2015

Pleister op de plek

Door Annemarie
De relatie tussen dokter-patient-gezondheid is in de Zimbabwaanse context een ingewikkelde. Veel sterker dan in Nederland speelt de spirituele overtuiging een rol. En hoe lang ik hier ook zal wonen, volledig begrijpen zal ik niet. Toch is het essentieel om hier rekening mee te houden, want als een tablet niet ingenomen wordt dan werkt hij zeker niet.  Veel mensen zijn er van overtuigd dat een behandeling pas werkt als het gepaard gaat met een injectie. Je zou bijna een injectie met water geven om te zorgen dat men de tabletten ook inneemt.

Laatst voelde ik me net een traditionele genezer toen ik aan een patient met chronische pijn vanwege kanker morfinepleisters gaf. Hier is het namelijk een gebruik om kleine inkervingen te maken in de huid boven de plek van de pijn of zwelling. Als je een hele rij van deze littekens ziet, dan bestaat het probleem waarschijnlijk al geruime tijd. Morfine pleisters plak je op de huid waarna het continu het middel afgeeft. Het maakt niet uit waar je de pleister plakt, als het maar goed blijft zitten en liever niet op de dikke rughuid. Maar als je de pleister nu op het aangedane lichaamsdeel plakt, zou het dan niet beter werken? Als de patient daarin gelooft dan werkt het vast nog veel beter!

Culturele uitdagingen

Door: Annemarie

Interessant om te zien hoe mijn collega´s proberen om allerlei culturele gebruiken in ere te houden en tegelijkertijd ook hun eigen leven te leiden. Een van mijn collega´s heeft net een baby gekregen, zijn eerste. Moeder en baby worden dan geacht om de eerste weken bij haar ouders door te brengen. Daarna moeten ze naar zijn ouders om daar wat rituelen te doen voor de ´overdracht´ van de baby. Na daar nog enige tijd gebleven te zijn mogen ze bij de vader komen wonen. Alles goed en wel, maar mijn collega heeft ook geen zin om nog maanden alleen te blijven en steeds het hele land door te reizen. Dus dat wordt een compromis zoeken om toch iedereen tevreden te houden. De baby mag dan jouw zoon zijn, het is even goed een kleinkind van zijn grootouders als kind van zijn ouders. Hij is lid van een familie en daar kan je niet zomaar overheen walsen. Hoe ´modern´ je ook bent.

Een andere collega wil graag trouwen, maar hij heeft nog niet het geld bij elkaar voor de bruidschat. Dus probeert hij zo snel mogelijk geld te sparen om in ieder geval een significant eerste deel te betalen. Als hij later kinderen krijgt volgt een ander deel. En als dokter kom je natuurlijk niet weg met een paar duizend dollar, plus een goede bruidschat ben je aan je stand en je vrouw verplicht. En je hebt trouwens zelf niks in te brengen, tijdens de onderhandelingen van jouw oom met haar tante behoor je te zwijgen en daarna je portemonnee te trekken. Anders gaat het feest gewoon niet door.

En dan te bedenken dat ik voor vijf geiten weggegeven ben... Na drie zoons is daar nog helemaal niks bijgekomen. En bovendien is de jongste zoon nog geeneens fatsoenlijk voorgesteld aan de hele familie. Zijn grootouders hebben hem gelukkig al wel gezien.

Het is hier een heel gebruikelijke vraag waarom wij ervoor kiezen om onze kinderen  hier te houden. Wij zijn toch allebei druk, dan is het toch veel handiger om ze bij oma te laten?

donderdag 5 februari 2015

Hoe selecteer je de juiste kandidaat in een sollicitatie?

Door Mark

In de afgelopen zes maanden hebben we als organisatie vier nieuwe dokters aangenomen. Met een beetje geluk lukte dat in slechts twee sollicitatieronden.  De eerste keer hadden we drie kandidaten uitgenodigd en kwamen er slechts twee kandidaten opdagen, de tweede keer hadden we vijf kandidaten uitgenodigd, en kwamen er vier opdagen. Terugkijkend op het proces is het wonderlijk dat twee van hen nu bij ons werken.

In de eerste sollicitatieprocedure, voor Morgenster, had ik drie dokters uitgenodigd. De dag voor de sollicitatie belden er twee af. Daardoor zat ik nog maar met een kandidaat. Daarop belde ik de kandidaat die in eerste instantie was afgevallen in de screening op basis van CV. Omdat we uiteindelijk twee posities moesten opvullen namen we beide kandidaten aan. De eerste kandidaat kwam van het Provincial Hospital in Masvingo, een ziekenhuis dat niet echt een goede reputatie heeft als het gaat op de arbeidsethos van het personeel. Ik was dus wat huiverig en probeerde erachter te komen of zijn antwoorden sociaal wenselijk waren of oprecht. Inmiddels weten we dat hij een enorme aanwinst is voor ons ziekenhuis. We hebben een parel bij de zwijnen weggehaald. De tweede kandidaat die we aannamen was alleen maar aanwezig omdat twee andere kandidaten de dag ervoor hadden afgezegd.

Voor de tweede sollicitatieronde, voor ons ziekenhuis in Gutu, wilde het bestuur dat ik alle vijf kandidaten zou uitnodigen. In principe hadden we maar een vacature op dat moment en ik wilde erg graag enige selectie toepassen om een lange middag te voorkomen. Toch nodigden we alle vijf kandidaten uit, ook die ene die toch op basis van CV geen kans maakte in mijn ogen.

Uiteindelijk bleek mijn potentiele afvaller ook nog eens recent met een drankprobleem te hebben geworsteld, volgens hem met succes. Een slechtere uitgangspositie was bijna niet voor te stellen, maar toch eindigde hij als nummer 2 in het wensenlijstje van het panel. Het was zijn en ons geluk dat we ineens toch twee dokters nodig hadden en zodoende hebben we ook hem per 1 januari aangenomen.

Ik vind het wonderlijk om te zien hoe God aanwzig is in deze belangrijke beslissingen. De God die Jozef en Daniel vanuit bijna onmogelijke posities onderkoning liet worden, is nog altijd aan het werk.