Levensteken vanaf Morgenster

Zittend op onze tuinstoelen in de schaduw van een van de vele bomen in de tuin, zijn we druk bezig met acclimatiseren. Elke dag zetten we een paar stappen in dit proces. Terugkijkend op de eerste paar dagen hebben we toch al heel wat gedaan. Zaterdag zijn we naar Masvingo gereden, de stad hier een half uur rijden vandaan. Daar wat rondgelopen, markt bezocht, mensen gekeken, geinventariseerd wat er zoal te krijgen is en boodschappen gedaan. Dat valt best mee, alleen is alles veel duurder dan in Nederland. Een dollar per luier is ons te gortig, dus gaan we over op katoenen luiers. De supermarkt was goed bevoorraad en we konden alles wat we nodig hadden in een winkel kopen.

Zondag zijn we hier naar de kerk geweest, het is maar een paar honderd meter lopen. Mooi om zo van alle hoeken van Morgenster mensen aan te zien komen. Sommige groepen komen zingend aan, dit zingen wordt dan in de kerk voortgezet, a capella, iemand zet in waarna de rest -meerstemmig- volgt. Verder klinkt de melodie, en ook de rest van de liturgie, ons heel vertrouwd in de oren; tevertrouwd. Dat de RCZ Nederlandse wortels heeft is wel heel erg duidelijk, we vragen ons af hoe Zimbabwaans de kerk nu is in haar kerkcultuur. Na zingend de kerk verlaten te hebben werden we volgend goed Nederlands gebruik bij Aalt en Anneke Visser op de koffie genodigd. Wel jammer dat zij vandaag voor verlof naar Nederland vertrekken. Daarna onze eerste zondagmiddagwandeling gemaakt naar het uitzichtpunt hier aan de rand van Morgenster. 

Maandag is Mark weer naar Masvingo gereden om allerlei zaken te regelen. We hebben dan wel de auto van de Ten Hoves gekocht, dat wil niet zeggen dat we er al in kunnen rijden; daar gaat nog wat papierwerk aan vooraf. Ook voor ons beider werkvergunning hebben we nog een aantal brieven nodig. Annemarie bleef thuis met Lennard en probeerde te wennen aan het hebben van personeel in en rond het huis. Enigszins vergelijkbaar met de kraamtijd en dat was ook al zo'n gekke tijd. Alleen kent nu de ander het huis veel beter dan jij en is er ook nog de cultuur- en taalbarrière. Nu is er wel een goede brug gemaakt door onze voorgangers, maar het blijft wennen. 

Lennard bekijkt het hele gebeuren het liefst vanuit de draagzak. Hij is hangerig en blijft het liefst binnen een straal 30 cm van zijn ouders. Daar is dan wel goed en glimlacht hij beminnelijk naar iedereen die hem gedag zegt. Af en toe lief zwaaien maakt het helemaal compleet. Die hangerigheid snap ik ook wel, het is niet niks om een tandje te krijgen (zijn eerste kreeg hij onderweg van Engeland naar Nederland, de tweede onderweg van Nederland naar Zimbabwe), in een ander bed te slapen, opeens buiten te liggen en bovendien een lijf vol vlekjes te hebben. De overgang in klimaat is niet groot. Op dit moment is het ongeveer hetzelfde weer als in Nederland. Lekker warm in de zon en koud als de zon weg is. Jammer alleen dat wij richting winter gaan.

Vandaag hebben we een rondje gelopen door het ziekenhuis. We hoorden dat er momenteel drie artsen aan het werk zijn, goed nieuws! We hopen ze binnenkort te ontmoeten en meer te horen over hoe het nu in het ziekenhuis gaat. Ondertussen lezen we ons in, in de gang van zaken op papier.

Nu eerst maar eens koken. We hebben momenteel de luxe van water en elektriciteit. Het voelt al als een voorrecht om het grootste deel van de dag elektriciteit te hebben, vooral 's avonds is dat lekker; donker is echt heel donker, vooral in een onbekende omgeving met een vooralsnog onbekend aantal medebewoners,

Gerelateerd

Lennard aan het schommelen