Wel en wee

Lennard slaapt, dus kan ik (Annemarie) snel een berichtje schrijven. Met een jongetje op schoot typt het toch stukken minder handig. En in de box spelen vindt hij nu geen serieuze optie. Hij heeft groot gelijk, als je ziek bent is bij mama op schoot veel beter dan eenzaam in een kooitje. 

Het was schrikken gisteravond. Zonder waarschuwing vooraf werd hij stikbenauwd wakker. Ontroostbaar met een gierende ademhaling, zijn borstkas trok bij elke ademhaling in tot aan zijn wervelkolom. Geen koorts, maar toen hij begon te blaffen werd wel duidelijk dat pseudokroep hem parten speelde. Het arme kereltje. Bij kaarslicht leek hij nog niet blauw of bleek, maar breed had hij het niet. Na consulteren van collega's toch maar naar het ziekenhuis gegaan om te kijken wat we hem daar konden bieden. Mark ging ondertussen op zoek naar diesel voor de generator van het ziekenhuis, want die stond droog. Vreemd om zo 's nachts door het ziekenhuis te lopen met je eigen kind, ondertussen op zoek naar de best mogelijke medicijnen. Ben je dan moeder of dokter, of allebei? Ik miste wel de Nederlandse voorraad medicijnen (en kinderarts). Wel fijn om met anderen te kunnen overleggen, gelukkig was er ook telefoon; al zit Herman dan in Nederland, hij weet nog goed wat er mogelijk is hier. Uiteindelijk zijn we weer met een nog steeds erg luidruchtig jongetje naar huis gegaan, waar hij uitgeput in slaap viel. Ik hoop dat de aanval vanavond iets minder erg zal zijn. 

Zelf heb ik ook nog patiënt gespeeld. De koorts ging maar niet over en ik ging me steeds beroerder voelen. Ik heb het maar gehouden op de gevolgen van een tekenbeet en ben aan de antibiotica gegaan. Net als bij Mark was dat een goede keuze en was ik na een dag ook weer bijna de oude. Het zijn kleine rotbeestjes die teken. Net als de muggen, maar gelukkig jeukt dat alleen maar, we zien hier niet veel malaria. 

Dat was het wee, verder maken we het wel. Woensdag hebben we genoten van de kerk-voetbalcompetitie. De stemming zat er om half negen 's ochtends al goed in. De bus met spelers uit Harare kwam al zingend aan, terwijl team Beitbridge zich in vol tenue aan het warmlopen was. Mark was gecharterd voor team Morgenster. Hij heeft zijn best gedaan, maar helaas hebben we alle wedstrijden jammerlijk verloren. Volgende keer dus toch maar eens als team trainen. Lennard kan voorlopig nog niet meespelen; er is geen leeftijdslimiet, maar je moet wel getrouwd man zijn...

Mark is vandaag afgereisd naar Gutu (anderhalf uur rijden) om een afstudeerceremonie van studenten mee te maken. Ik hoop dat hij zich een beetje kan vermaken, het zullen wel veel toespraken worden.

Zo is hij al flink aan het werk, al is het allemaal nog onofficieel. Ook hij is nog bezig met de papierwinkel van de werkvergunning, maar ik denk niet dat hij daar snel mee in de problemen zal raken. Zelf houd ik me wel netjes aan de regels, heb geen zin in problemen voordat ik nog maar begonnen ben. In afwachting van de werkvergunning ga ik in de ochtenden naar het ziekenhuis, maar neem geen verantwoordelijkheden. De drie artsen hier kunnen het werk goed aan, dus is er gelukkig ook niet veel druk om gelijk aan de slag te gaan. Toch zou ik nu wel graag beginnen, ik ben tenslotte geen student meer. Het is nog wachten op een reactie op mijn sollicitatie in het staatsziekenhuis in Harare. Ondertussen vermaken we ons dus best. Als we niet aan het werk zijn dan is er altijd Lennard als afleiding. Hij heeft steeds meer een wakend oog nodig; zijn snelheid met kruipen begint toe te nemen en loopt hij meer rondjes langs de spijlen dan dat hij zit te spelen. MaiRhoda neemt hem regelmatig op de rug 's ochtends, maar als je het mij vraagt vindt hij dat vaak ook maar saai. Wel een handige manier om in slaap te vallen. Goed, we hebben weer elektriciteit, dus ik ga maar eens eten koken. Vers geslachte kip met rijst en boontjes.