Zandbak

Door: Annemarie

Er valt van alles te leren in de zandbak. Bijvoorbeeld dat een kuil veel sneller vol is met een grote schep, dan met een theelepeltje.

Waarom ben ik dan met een lepeltje aan het prutsen?

Vorige week hadden we een brainstormsessie over gaten in de gezondheidszorg naar aanleiding van een uitnodiging voor projectvoorstellen van een van de donors. Welke onderwerpen laat de overheid liggen en waar willen wij op inspringen? Dit bracht ons bij lastige dilemma’s over verantwoordelijkheid voor gezondheidszorg. Als wij in het gat springen van baarmoederhalskankerscreening, dan is het geen gat meer en zal de overheid minder noodzaak voelen om daar een programma voor te ontwikkelen en middelen voor beschikbaar te stellen. Maar als we het niet doen dan zal dit gat waarschijnlijk nog geruime tijd slachtoffers vergen. Als wij een echomachine kopen, zal de overheid ons er geen doneren. Als wij een HIV programma opzetten met donorgeld hoeft de overheid zich daarom niet meer druk te maken. Maar als we het niet doen is maar de vraag of er daadwerkelijk iets gaat gebeuren.

Natuurlijk is het waar dat de overheid ook beperkte middelen heeft, maar de verdeling voelt wel eens scheef. In Masvingo hebben ze de nieuwste röntgen apparatuur en willen ze zelfs een CT scan neerzetten, terwijl wij foto’s maken met een klein apparaat dat helemaal niet voor geschikt is voor zoveel foto’s. Er zijn veel meer mensen geholpen met een goede basis dan met een dure scan, zonder daarbij passende therapie mogelijkheden. Wat dan wel weer positief is, is dat ik momenteel in Masvingo getraind wordt zodat ik betere echo’s kan maken op Morgenster.

Het heeft zo zijn voor- en nadelen om een missieziekenhuis te zijn. Door de naam alleen al denkt de overheid dat wij omringt zijn met donors en daarom geen extra hulp nodig hebben. Ook de patiënten denken dat wij wel gratis kunnen helpen, we zijn toch van de kerk? Terwijl wij met dubbeltjes en kwartjes proberen rond te komen. Ik voel me er ook niet altijd prettig bij om patiënten behandeling te weigeren omdat ze geen geld hebben, maar we kunnen moeilijk iedereen gratis helpen. Dit jaar zullen we de Robin Hood tactiek gaan uitproberen; meer vragen van de rijken ten behoeve van de armen. Waarschijnlijk maar een kleine druppel op de gloeiende plaat, maar het is in ieder geval een stap.

Het voordeel van een klein lepeltje is dat je heel precies kunt werken en hoopjes zand kunt deponeren daar waar het nodig is. We blijven lobbyen voor een graafmachine, maar ondertussen gaan we gewoon door met ons schepje.

En als u nog een lepeltje in de kast heeft liggen en u wilt dat aan ons geven, dan zullen we daar dankbaar gebruik van maken.