Door: Annemarie
Vandaag zijn de scholen weer begonnen. Voor Lennard en Jasper het einde van een heerlijke maand thuisspelen. Alhoewel er ook nu nog genoeg tijd zal zijn voor thuisspelen, want de kleuterschool is van half 8 tot 12 en op dinsdag en donderdag mag hij thuisblijven voor de mamaschool.
Het is voor beiden weer wennen. De juffrouw vroeg al of Lennard soms problemen heeft met zijn spraak. Dat is zeker niet zo, maar op school weigert hij om te praten. Dat ligt niet alleen aan de taal, hij vindt het gewoon niet leuk. In zijn woorden: “het duurt té lang, net zo lang als de kerk en we moeten alleen maar op een stoeltje zitten, we doen niks. En de aunties praten alleen maar met de andere aunties'. Er gebeurt vast wel wat meer, maar echt uitdagend lijkt het me niet. Dus zijn we thuis enthousiast begonnen met het wereldschoolpakket voor groep twee. De concentratieboog is niet erg lang voor zulke suffe dingen als tekenen en tellen, maar het gaat vooruit. Best een uitdaging om hem iets te laten doen zonder de hulp van groepsdruk. Maar ik leer ook van alles. Bijvoorbeeld dat hij het veel makkelijker vindt om twee-keer-twee-plus-een'' te zeggen dan 'vijf'.En vier is dan twee-keer-twee-met-zonder-een. Binair tellen.
Jasper is weer terug op de crèche; spelen onder begeleiding van PABOstudenten. Hij zou wel naar school mogen, maar nog een jaar lekker spelen is veel leuker voor hem.
Renze heeft thuis het rijk alleen. Hij voetbalt met MaiRhoda, leest boekjes en kletst lekker in zijn eigen taal. Hij wil graag met zijn grote broers meedoen, maar die vinden zijn spel vaak net wat te ongecontroleerd.
En ik geniet van thuis zijn met de jongens en van in het ziekenhuis zijn met de patiënten en studenten. Mijn eigen kwetsbaarheid maakt het wel wat gecompliceerder; zitten is lastig door een beklemde zenuw in mijn been, mijn huid wordt flink geteisterd door eczeem en mijn ogen zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Volgende week gaan we naar Harare voor wat testen.
Maar er zijn ergere dingen. En ik weet zeker dat het lijden van deze tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid die ons wacht in het komende leven. Ik zal vast extra genieten van het uitzicht! En ik voel me gezegend dat God me leert dat het leven niet maakbaar is, maar Hij wel degene is die weet wat er aan de hand is en die zoveel geeft om dankbaar voor te zijn.
En Mark? Die doet zijn best om de ziekenhuisstructuur sterker te maken om alle partijen op één lijn te krijgen. Geen makkelijke taak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten