Zorg in Zimbabwe: Impressies uit Zimbabwe

Mark is voor een conferentie over HIV programma's in Zimbabwe. Hieronder het eerste deel van het reisverslag.

Dinsdag 1 februari, 18:37
Vandaag hoefde ik maar een klein stukje van de reis wakker af te leggen, en toch ervoer ik alweer zoveel van Gods zorg. Allereerst vertrokken we wat laat naar het treinstation, en vergat ik de printjes van mijn e-ticket mee te nemen. In de trein bedacht ik me dat de benodigde info ook wel op mijn laptop stond. Toen ik die gegevens doornam, zag ik tot mijn schrik '1PC' staan. Dat betekende dat ik zo'n 15 kilo aan het meezeulen was welke niet zomaar mee mocht naar Johannesburg. Ik had eerder toch echt gezien dat ik twee stuks mee mocht nemen. Stress, stress, stress. Het was niet meer mogelijk om de GZB te bellen, en het reisbureau nam ook de telefoon niet meer op.

In mijn hoofd had ik al een hele argumentatie opgebouwd, maar op de luchthaven vertelde de dame van British Airways me dat ik wel drie stuks mee mocht nemen. Helaas vertelde me ze ook dat ze geen stoel voor me had. Het vliegtuig was overboekt en aangezien ik niet vooraf had ingecheckt, stond ik nu op de waiting list. Ik was er echter, God zij dank, heel rustig onder, geen stress. Ik zeulde mijn bagage naar een andere balie waar de dame me een voucher gaf om een kop koffie te halen en het verzoek om het een uur voor vertrek weer te proberen.

Op zoek naar een plek om wat te eten vond ik een leuk tentje waar ik iets bestelde. Twee maal kwamen ze terug om te vertellen dat iets er niet was, maar ik vond het allemaal wel best. Als compensatie voor het ongemak, kreeg ik een kop koffie. Al met al heel wat piekjes en dalen, maar het geeft iig wel weer wat stof tot danken en schrijven. Nu maar hopen dat ik zometeen inderdaad op het vliegtuig mee mag, anders sta ik straks weer voor de neus van Annemarie.

Woensdag 3 februari, 11:55
Ik zit in het vliegtuig naar Harare. En ja, ik mocht dus mee op de vlucht naar Johannesburg. Dat was een lange, maar comfortabele vlucht.Op de luchthaven van Johannesburg kwam ik collega's tegen en samen reizen we nu naar Zimbabwe. Ze zagen er nogal moe uit na een korte nacht in een hotel in Zuid-Afrika. Nu in het vliegtuig naar Zimbabwe valt het me op dat er ook allerlei zakenmensen meevliegen. Dat lijkt een gunstig teken. Zimbabwe is waarschijnlijk niet meer zo geisoleerd en onaantrekkelijk als twee jaar geleden.

Vrijdag 5 februari, 18:02
We zijn woensdag allen veilig aangekomen in het hotel. Een werkelijk fantastische plek, niet ver van de missie. Met mensen uit Indonesia, Sudan, Ethiopia en Zimbabwe praten we over hoe de HIV-programma's het beste vormgegeven kunnen worden. Erg goed om hier te zijn. En bijzonder om te zien hoe snel de techniek gaat hier. Want er is nu beter bereik voor de telefoon en zelfs draadloos internet. Ik zag een collega zelfs skypen met beeld met familie in Engeland. Zimbabwe en het thuisfront komen op die manier steeds dichterbij.

Zondag, 7 februari, 18:37
De zondagochtend bestaat natuurlijk uit het bezoeken van een kerk. De preek werd netjes voor ons vertaald. Na de dienst wordt ons een maaltijd aangeboden, en er wordt niet gevraagd of dit in het schama past, “zo werkt het hier gewoon” wordt met een knipoog duidelijk gemaakt. Alleen zal de maaltijd niet gelijk gebruikt worden. We worden eerst langs twee andere kerken geleid, waar hele kennismakingsrituelen worden gebezigd. Hongerig komen we rond twee uur terug bij de kerk. Dan blijkt dat de maaltijd nog niet gearriveerd is. Dus zullen we vertrekken zonder eten, de kerk in 'embarrasment' achterlatend. Met dat we in de auto stappen, komt de cateraar toch opdagen. Ze bleken pas op het laatste moment te hebben gerealiseerd dat wij als Westerse gasten waarschijnlijk minder gecharmeerd zijn van sadza (maismeelpap) dan zij. Gelukkig was de rijst snel gemaakt en werd de maaltijd nog net op tijd binnengebracht.

Terug in ons hotel bleek de zondag minder een rustdag dan gewoonlijk en stond een ontmoeting met zes PLWHA op het programma. Voor de mensen die minder goed ingevoerd zijn in de HIV-AIDS problematiek; dat staat voor People Living With HIV and AIDS. Het was erg 'touching' om de verhalen van hen te horen. Meer nog dan in Europa is er nog een hoog stigma rondom mensen met AIDS. Sommigen worden afgesneden van families, verliezen banen en worden gemeden in de kerk. Inmiddels wordt dit beter, maar nog altijd geldt voor veel mannen; 'better to die with pride, than knowing and revealing your HIV status'. Er is nog veel werk te doen...

Gerelateerde afbeeldingen
Disclaimer: De foto's geven misschien het idee dat ik op vakantie ben, maar het is nou eenmaal niet zo interessant om foto's van de conferentie zelf te maken.