Eerste werkweek

(door Annemarie)

De eerste (echte) werkweek zit erop. Voor alles is een tijd, nu is het de tijd van beginnen. Begonnen met zaalrondes, poli en operaties. Deze week had ik de kinderafdeling onder mijn hoede; een afwisselend gezelschap. Het merendeel viel in 1 van de volgende categorien: ondervoeding, HIV en/of TB, longontsteking, abcessen, brandwonden en breuken. En bij de kinderen die hier niet in passen tasten we grotendeels in het duister. Er zijn helaas maar weinig zaken die we hier in het laboratorium kunnen testen. De belangrijkste diagnostische tools zijn je klinische blik en het effect van de ingezette behandeling. Aan die klinische blik ben ik nu hard aan het werken, grotendeels een kwestie van ervaring maar continue studie levert ook een belangrijke bijdrage op dit moment.

Dan de operaties. Ik viel met mijn neus in de boter: bij mijn allereerste operatie werd ik verrast door een placenta praevia tijdens de keizersnede. Met andere woorden; bij openen van de baarmoeder ontmoette ik eerst de placenta en na deze doorgesneden te hebben pas het kind. Verkeerde volgorde en vaak gepaard gaand met veel bloedverlies en andere narigheden. Deze keer bleef het beperkt tot uitbundig bloedverlies ten tijde van de keizersnee, moeder en kind maken het nu goed.
De operatie daarna was een liesbreuk. De anatomie in dat gebied kan op de plaatjes al ingewikkeld lijken, de werkelijkheid is nog veel weerbarstiger omdat de patient totaal niet op de plaatjes lijkt. Als het al zo was voor de liesbreuk, dan maakt die uitstulping van vanalles het er niet makkelijker op. Gelukkig had ik assistentie van een collega, die dan wel geen ervaring had, maar wel de anatomie grondig bestudeerd had. En ik moet zeggen: na wat knip- en naaiwerk leek de patient aardig op het plaatje in het boek.
Twee dagen later de plastische chirurgie opgepakt: meisje van anderhalf met ernstige littekenvorming van de hand na brandwonden. De duim was helemaal vergroeid met de handpalm. Dit heb ik zoveel mogelijk proberen los te maken en nu hoop ik van harte dat de wond niet gaat ontsteken en dat het eindresultaat zodanig is dat de moeder niet zo teleurgesteld is dat ze niet meer terugkomt voor de andere vingers.
Klinkt misschien alsof ik me wel vermaak op OK, maar nee, in mijn hart ben ik geen chirurg. De niet al te ingrijpende en levensbedreigende operaties liggen me wel, maar voor een keizersnee sta ik nog steeds te bibberen, veel te spannend.

En dan de polikliniek. Een onafgebroken stroom van patienten met de meest uiteenlopende kwalen. Vooralsnog ben ik blij als ik een enigszins plausibele diagnose kan stellen en ik word helemaal gelukkig als we die vervolgens ook kunnen behandelen. In een week tijd zijn HIV en TB voor mij al veel concretere ziekten geworden. Al zal het altijd lastig blijven om de diagnose tuberculose te stellen. Het kan zich op tal van manieren presenteren en je weet het bijna nooit zeker.

Ik merk dat ik tijdens mijn werk in het ziekenhuis in mijn achterhoofd het idee heb dat ik wel de beslissingen neem, maar dat er ergens iemand is die alle antwoorden heeft en die mijn beleid dus zal af- of goedkeuren. Waarschijnlijk komt dit doordat ik nu voor het eerst echt zonder enige vorm van supervisie werk. Er is niemand (behalve patient en verpleging) aan wie ik verantwoording moet gaan afleggen. Niemand die 'alles' weet. Niemand die je bij de hand neemt als je vastloopt. En dat is best vreemd na al die jaren studie en 4 jaar werkervaring. Wel ben ik blij dat ik drie collega's heb die hier al een half jaar werken, een brede kennis hebben en altijd bereidt zijn tot overleg.

Deze komende week heb ik dienst. Dat betekent van maandag tot maandag beschikbaar zijn voor alle voorkomende zaken in het ziekenhuis. Ik ben erg benieuwd hoe het zal zijn. Toch spannend om in het midden van de nacht naar het ziekenhuis te moeten voor een spoedkeizersnee. Zal ik het kunnen? Zullen mijn beslissingen goed genoeg zijn? wie zal het zeggen.
Waar komt mijn hulp vandaan? Ik weet nog goed dat ik aan het begin van deze week erg opzag tegen het werk. Ik wist zeker dat ik zou falen op alle fronten. Nu weet ik niet of ik gefaald heb, maar ik weet wel dat God helpt in alle omstandigheden. Op dit moment ben ik me erg bewust van mijn zwakheden en voel me afhankelijk van God. Ik hoop eigenlijk dat dat zo blijft en dat ik niet denk zelf de hele wereld aan te kunnen. Wie meent te staan moet dubbel uitkijken niet te vallen.

Het is mooi geweest, bedtijd. Morgen een lange dag met werk, ambassadeursbezoek en een heel leuk ventje om voor te zorgen.