Zondag 22 juli, de laatste dag van mijn zwangerschapsverlof.
16 weken is een lange periode, zeker voor Zimbabwaanse begrippen. Hier krijgt
men 2-3 maanden en mag dan weer fulltime aan het werk; parttime is een onbekend
begrip. Daarbij wil ik dan wel de kanttekening plaatsen dat in een heel aantal
banen Zim-fulltime gelijk staat aan NL-parttime. Maar goed, morgen mag ik dus
weer verder met mijn parttime/fulltime baan.
Ik heb er weer zin in Het is weer tijd om de handen uit de
mouwen te steken. Lennard zal het niet leuk vinden dat ik weg ga, maar hij kan
heel goed zelf spelen en kan met MaiRhoda ook best overweg. Ze zal zijn
Nederlandse gebrabbel niet verstaan, maar gelukkig heeft hij ook andere
manieren om duidelijk te maken wat hij wil. Tevens voor hem een goede reden om
Shona te leren. Voor Jasper betekent het dat hij op een andere rug rond hobbelt
en dat zijn voeding niet op zijn maar op mijn verzoek geleverd wordt. Nu kan ik
theatime rond tienen dus echt niet meer over slaan.
De laatste drie weken waren een mooie afsluiting van het
verlof. De eerste week waren mijn broer en schoonzus op bezoek. Pieter en Jetty
hadden het goede idee om mij en de kinderen te vergezellen op de terugreis naar
huis. Hun twee kinderen lieten ze bij opa en oma achter. Zij hebben een
fantastische vakantie gehad en wij hebben genoten van hun bezoek. Geweldig om
hen ons mooie plekje te laten zien. Erg gezellig. Zonder hen was het vast stil
geweest in huis; Mark was er namelijk niet die week. Hij haalde ons op van het
vliegtuig en vloog diezelfde avond naar Kenya voor een conferentie. Bij
terugkomst pikte hij een Engelse medisch student en haar moeder (verloskundige)
op die hier voor zes weken zijn. In de week daarna arriveerden (ds) Rien en
Teunie de Jonge. Zij woonden hier van 2000-2006. Genoeg aanloop dus.
Het is goed om weer terug te zijn. Heerlijk genieten van
eigen huis en tuin. Bijna elke dag ga ik een rondje lopen en dan realiseer ik
me steeds weer hoe ontzettend mooi de omgeving is. Zelfs nu in de droogte van
de winter. Ook leuk om vertrouwde gezichten weer te zien. Zimbabwanen zijn zo
hartelijk. De meeste personeelsleden van het ziekenhuis heb ik al weer gezien,
fijn hoe ze je het gevoel kunnen geven echt gemist te zijn. Gelukkig niet omdat
er van alles mis is gegaan. Onze medisch directeur weet van aanpakken en
daarnaast is Mark er voor de rest van de problemen... ;-) De volgende
aflevering zal weer over het ziekenhuis gaan. Hieronder nog wat foto’s.
In de kerk
De kleine onderzoeker
Jasper vertelt een goeie grap
(best vlot voor zijn 2 maanden)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten