Door Annemarie
Zoals beloofd vandaag een spotlicht op één van de mooie kanten van
wonen en werken in Zimbabwe.
Zimbabwe is een christelijk land. En niet alleen op papier. Ik
wordt steeds weer blij verrast als er met een vanzelfsprekend automatisme
gerefereerd wordt naar God op – voor mij – onverwachte momenten. De seculiere
Nederlandse cultuur zit klaarblijkelijk diep geworteld; mijn verwachting om
afgewezen te worden om mijn christen zijn wordt steeds opnieuw beschaamd.
Afgelopen zaterdag had ik een nascholingsdag van de Zimbabwaanse
artsenvereniging. Mijn verwachting is dat er van mij verwacht wordt dat ik mijn
religieuze overtuiging bij de deur achterlaat. Buiten beschouwing latend dat
dat überhaupt niet mogelijk is, doen we ons uiterste best om ‘neutraal’ te
zijn. Die verwachting wordt hier niet beantwoord; zonder blikken of blozen
opent de dagvoorzitter de bijeenkomst in gebed. Die blikken en blozen die ik
toevoeg laten maar weer zien van welke kant ik het benader. Wat heerlijk om in
je werk de verbazing over de bijzondere creaties van God gewoon te laten
bestaan. Hoe dieper je in de wonderlijke wereld van het leven duikt, hoe groter
de verwondering.
Vorige week had ik tijdens een curettage wegens incomplete
miskraam zomaar een foetus van zeven weken in mijn hand. Een paar millimeter groot,
maar hart en hoofd al duidelijk zichtbaar. Hoe wonderlijk dat zoiets zonder enig
ingrijpen van onze kant kan doorgroeien en uiteindelijk als schreeuwend mensje
geboren wordt.
De laatste paar dagen heb ik helaas weinig tijd op de
verloskamers doorgebracht. Ik ren van de ene vergadering naar de andere. Moet
ook gebeuren. Gelukkig beginnen en sluiten we elke vergadering met gebed. Dat
helpt om het juiste perspectief voor ogen te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten