Eerste werkweek

(door Annemarie)

De eerste (echte) werkweek zit erop. Voor alles is een tijd, nu is het de tijd van beginnen. Begonnen met zaalrondes, poli en operaties. Deze week had ik de kinderafdeling onder mijn hoede; een afwisselend gezelschap. Het merendeel viel in 1 van de volgende categorien: ondervoeding, HIV en/of TB, longontsteking, abcessen, brandwonden en breuken. En bij de kinderen die hier niet in passen tasten we grotendeels in het duister. Er zijn helaas maar weinig zaken die we hier in het laboratorium kunnen testen. De belangrijkste diagnostische tools zijn je klinische blik en het effect van de ingezette behandeling. Aan die klinische blik ben ik nu hard aan het werken, grotendeels een kwestie van ervaring maar continue studie levert ook een belangrijke bijdrage op dit moment.

Dan de operaties. Ik viel met mijn neus in de boter: bij mijn allereerste operatie werd ik verrast door een placenta praevia tijdens de keizersnede. Met andere woorden; bij openen van de baarmoeder ontmoette ik eerst de placenta en na deze doorgesneden te hebben pas het kind. Verkeerde volgorde en vaak gepaard gaand met veel bloedverlies en andere narigheden. Deze keer bleef het beperkt tot uitbundig bloedverlies ten tijde van de keizersnee, moeder en kind maken het nu goed.
De operatie daarna was een liesbreuk. De anatomie in dat gebied kan op de plaatjes al ingewikkeld lijken, de werkelijkheid is nog veel weerbarstiger omdat de patient totaal niet op de plaatjes lijkt. Als het al zo was voor de liesbreuk, dan maakt die uitstulping van vanalles het er niet makkelijker op. Gelukkig had ik assistentie van een collega, die dan wel geen ervaring had, maar wel de anatomie grondig bestudeerd had. En ik moet zeggen: na wat knip- en naaiwerk leek de patient aardig op het plaatje in het boek.
Twee dagen later de plastische chirurgie opgepakt: meisje van anderhalf met ernstige littekenvorming van de hand na brandwonden. De duim was helemaal vergroeid met de handpalm. Dit heb ik zoveel mogelijk proberen los te maken en nu hoop ik van harte dat de wond niet gaat ontsteken en dat het eindresultaat zodanig is dat de moeder niet zo teleurgesteld is dat ze niet meer terugkomt voor de andere vingers.
Klinkt misschien alsof ik me wel vermaak op OK, maar nee, in mijn hart ben ik geen chirurg. De niet al te ingrijpende en levensbedreigende operaties liggen me wel, maar voor een keizersnee sta ik nog steeds te bibberen, veel te spannend.

En dan de polikliniek. Een onafgebroken stroom van patienten met de meest uiteenlopende kwalen. Vooralsnog ben ik blij als ik een enigszins plausibele diagnose kan stellen en ik word helemaal gelukkig als we die vervolgens ook kunnen behandelen. In een week tijd zijn HIV en TB voor mij al veel concretere ziekten geworden. Al zal het altijd lastig blijven om de diagnose tuberculose te stellen. Het kan zich op tal van manieren presenteren en je weet het bijna nooit zeker.

Ik merk dat ik tijdens mijn werk in het ziekenhuis in mijn achterhoofd het idee heb dat ik wel de beslissingen neem, maar dat er ergens iemand is die alle antwoorden heeft en die mijn beleid dus zal af- of goedkeuren. Waarschijnlijk komt dit doordat ik nu voor het eerst echt zonder enige vorm van supervisie werk. Er is niemand (behalve patient en verpleging) aan wie ik verantwoording moet gaan afleggen. Niemand die 'alles' weet. Niemand die je bij de hand neemt als je vastloopt. En dat is best vreemd na al die jaren studie en 4 jaar werkervaring. Wel ben ik blij dat ik drie collega's heb die hier al een half jaar werken, een brede kennis hebben en altijd bereidt zijn tot overleg.

Deze komende week heb ik dienst. Dat betekent van maandag tot maandag beschikbaar zijn voor alle voorkomende zaken in het ziekenhuis. Ik ben erg benieuwd hoe het zal zijn. Toch spannend om in het midden van de nacht naar het ziekenhuis te moeten voor een spoedkeizersnee. Zal ik het kunnen? Zullen mijn beslissingen goed genoeg zijn? wie zal het zeggen.
Waar komt mijn hulp vandaan? Ik weet nog goed dat ik aan het begin van deze week erg opzag tegen het werk. Ik wist zeker dat ik zou falen op alle fronten. Nu weet ik niet of ik gefaald heb, maar ik weet wel dat God helpt in alle omstandigheden. Op dit moment ben ik me erg bewust van mijn zwakheden en voel me afhankelijk van God. Ik hoop eigenlijk dat dat zo blijft en dat ik niet denk zelf de hele wereld aan te kunnen. Wie meent te staan moet dubbel uitkijken niet te vallen.

Het is mooi geweest, bedtijd. Morgen een lange dag met werk, ambassadeursbezoek en een heel leuk ventje om voor te zorgen.

Een groot verjaardagscadeau

Een verhuizing, beginnen te werken op Morgenster, Lennards eerste verjaardag en de ontvangst van de spullen uit de container. De afgelopen twee weken is er veel gebeurd waarover we via dit blog nog niet hebben gecommuniceerd. Tijd om dat maar eens te doen.

 

Het zijn twee hectische twee weken geweest. Ons afscheid van Harare was stressen, vooral omdat we op maandag ergens een afspraak hadden met Zimra, de Zimbabwaanse belastingdienst ("Als u wat extra betaalt, maken wij het u wat gemakkelijker"). Zij zouden na een interview met Annemarie onze spullen vrijgeven. Daarnaast was er nog een heel aantal andere dingen die dan op zo'n laatste dag nog moeten, maar uiteindelijk wisten we om 15:00 Harare achter ons te laten. Door de rit naar Masvingo non-stop te maken wisten we met het invallen van het duister Masvingo te bereiken, en na een paar vlugge inkopen konden we dan eindelijk naar Morgenster.

 

Het was fijn om na zo'n lange tijd weer in je eigen bed te slapen en te zoeken naar dat kastje waar de koffiekopjes ook alweer stonden. Aangezien het gesprek bij Zimra goed was gegaan wisten we dat we heel binnenkort onze eigen spullen zouden hebben. Maar eerst ging de vreugdevolle aandacht naar de nieuwe koelkast (zie eerdere blog) en wasmachine. Na wat stekkers te hebben vervangen werkte het allemaal naar behoren en konden we de aanwezige elektriciteit genieten. Zesa gaf ons met drie dagen onafgebroken stroom een onverwacht maar gewaardeerd welkomstgeschenk.

Annemarie ging elke dag naar het ziekenhuis en Mark besloot maar eens wat ziekenhuizen te bezoeken. Het echte werk was begonnen...

 

Deze week was het dan zover. Op woensdagmiddag 17:00 kreeg ik een sms dat de volgende ochtend 07:00 een vrachtwagen met onze spullen op de 'stoep' zou staan. Ze excuseerde zich voor het tijdstip, maar na bijna zes maanden wachten hadden ze er ons in de nacht voor wakker mogen maken. Het is redelijk onvoorstelbaar hoe blij je bent met je eigen spullen die je 9 maanden ervoor naar jezelf verstuurd hebt. Erg leuk om erachter te komen wat je jezelf allemaal hebt toebedacht. Heerlijk om de magnetron open te maken, daar o.a. het koffiezetapparaat uit te halen en vervolgens het reservoir en de koffiepot te ontdoen van de opgeslagen nasi- en bamimix en wat niet al.

Het was daarmee tegelijk een heerlijke verjaardag voor de ouders van Lennard, en de jubilaris zelf, ach die heeft er waarschijnlijk weinig van meegekregen. Maar a.s zaterdag zullen we de taart aansnijden onder het ook van vele surrogaatooms, tantes opa's en oma's. Een mooie testcase om te zien hoe goed we al geïntegreerd zijn.

 

Helaas hebben we in deze blog geen verslag kunnen geven van het onszelf buitensluiten en doorzagen van de burglar bars, maar misschien volgt dat dan nog wel eens.

 

Een koelkast kopen

Afgelopen week was onze laatste week in Harare. Tevens de laatste kans om nog wat spullen te kopen die in Masvingo niet of moeilijker te krijgen zijn. Omdat we een 'tankstand', zo'n standaard voor een grote watertank hadden gekocht, zouden we een truck van Harare naar Morgenster laten rijden. Die wilden we natuurlijk goed benutten en dus besloten we op vrijdagmiddag nog snel de stad in te gaan om een koelkast te kopen. Aangezien veel winkels om vier uur sluiten was het haasten door het drukke verkeer om op tijd bij 'Mohammed Mussa' te zijn. Daar moet je dan in de rij gaan staan en wat dollars door een luikje drukken, om vervolgens met een bonnetje je koelkast af te halen. Zogezegd zo gedaan en even later stond ik buiten om de koelkast in onze auto te laden. Verkeerd gedacht, want de heren die de koelkast de winkel uit hadden gereden, begonnen te protesteren. "Deze koelkast mag alleen rechtop vervoerd worden". Onaardige woorden kwamen uit mijn mond. De oplossing die werd aangereikt was dat een van deze heren zijn pickup ter beschikking zou stellen voor een kwart maandsalaris (van een tuinman). We besloten dit maar te doen en ik gaf de man een kaart van Harare en het adres en het verzoek me te volgen, dwars door de, moet toeterende auto's bezaaide wegen van Harare centrum. Aangezien de man niet van 'Mohammed Mussa' was, liep ik een klein risico dat ik hem niet terug zou zien, maar veel keuze had ik niet. In de haast hadden we ook nog eens geen telefoonnummers uitgewisseld, dus was het hopen op de goede afloop. Helaas brandde er een geel lampje, gelijkend op een benzinetank, op mijn dashboard en moest ik eerst een tankstation zien te vinden. Ik sprak, hoe dom, met de man af dat hij wel door kon rijden naar het afleveradres. Aangekomen bij het tankstation, bleek na enkele minuten dat er een reden was dat er geen rij stond voor de diesel pomp, ze waren er net doorheen. Dus moesten we op zoek naar een ander tankstation. Nadat dat eenmaal gevonden was, moesten we, zonder kaart van Harare, de weg naar het afleveradres vinden. Dit was niet ons eigen huis, maar een huis waar enkele andere spullen stonden die de volgende dag door de grote truck meegenomen zouden worden. Na even zoeken vonden we de weg en kwamen bij de gated community aan. Aldaar werden we vriendelijk welkom geheten door de bewaker. Mijn vraag of vlak voor ons een pickup truck met een koelkast was gearriveerd, antwoordde ze bevestigend. Tot mijn ontsteltenis voegde ze er echter aan toe dat de truck niet was toegelaten en weer was vertrokken. Ik zocht naar een verborgen camera, maar helaas was het echt waar. Ik legde uit dat ik geen telefoonnummer van de heren had en zette een paniekstem op. Annemarie dacht dat als de heren er met een koelkast vandoor hadden willen gaan, ze dit allang gedaan zouden hebben, dus dat ze vast wel terug zouden komen.
Dat bleek gelukkig het geval en na enkele minuten in spanning werden we met onze nieuwe koelkast herenigd. Eind goed al goed.
En wat ik ervan geleerd heb: telefoonnummers uitwisselen, tijdig tanken en een volgauto niet vooruit laten rijden.