Terug in het ziekenhuis

Door Annemarie

De eerste dag ziekenhuis zit er weer op. Eigenlijk gewoon weer als vanouds. Het was niet echt vol op de afdelingen en we zijn met drie artsen, dus gelukkig geen hoge druk om snel visite te lopen. Ik begon met een goede binnenkomer door een gedisloceerde onderkaak heel soepeltjes weer op zijn plek te zetten. Eigenlijk heel eenvoudig. Daar hoef je niet voor naar het ziekenhuis. Lesje EHBO tussendoor: als iemand na een uitgebreide gaap 'kuk' zegt en je daarna wijd gapend aan blijft staren, steek dan vrijmoedig je duimen in zijn mond en plaats die op de achterste kiezen- alles van plastic kan dienst doen als handschoen - duw dan rustig naar beneden, totdat je klik hoort en het leed geleden is. Heldendom gegarandeerd (behalve als het niet lukt of je krak hoort, maar dat zeg ik er niet bij).

Bij de rest van de patienten zal ik minder uitgebreid stil staan, dan zit ik hier vannacht nog en het is over het algemeen wat minder makkelijk uit te leggen.
De rest van de ochtend minder productief doorgebracht. Vooral veel heen en weer gelopen om ervoor te zorgen dat ik twee operaties kon doen. Even snel regelen werkt hier niet helemaal. Natuurlijk was het ook wel leuk om even mijn hoofd om elke deur te steken, het is ten slotte de eerste dag terug. Het was een aangename verrassing om te zien dat de verloskamers goed voorzien waren van hulpmiddelen voor de eerste opvang van pasgeborenen. Fijn, zo'n donatie van Unicef. Dat compenseert de teleurstelling van de operatiekamers waar geen een van de vele apparaten naar behoren functioneert. En zie dan maar eens de oorspronkelijke donor te achterhalen om te kijken of er iemand bekwaam is om dat apparaat tot leven te wekken. Zonder onmogelijk hoge kosten. Uiteindelijk zal het er op uit draaien dat we een nieuwe bewakingsmonitor moeten kopen, van een lokale leverancier, die dus ook regelmatig een servicebeurt kan verzorgen.

Om half 2 op de fiets naar huis gestapt. Lennard was erg blij me te zien. Het zat hem toch niet helemaal lekker dat wij zomaar de deur uit gingen. Eerst vertrok zijn vader, daarna ook nog zijn moeder en tot overmaat van ramp komt ze wel thuis, maar geeft daarna alleen klein broertje aandacht en vertrekt weer. Normaal gaat hij na de lunch heel blij naar bed om er dan het liefst de hele middag te bivakkeren. Nu kon ik hem niet overreden om onder de dekens te kruipen. Toch lijkt het erger dan het is; na ons vertrek is hij een groot deel van de ochtend druk geweest met het 'helpen' van de tuinman. Heen en weer lopen met de gieter en zijn eerste woorden Shona leren. Dat komt wel goed.

Morgen de hele dag vergadering van managementteam. Gelijk een mooie update van de stand van zaken.

Einde verlof

Door Annemarie

Zondag 22 juli, de laatste dag van mijn zwangerschapsverlof. 16 weken is een lange periode, zeker voor Zimbabwaanse begrippen. Hier krijgt men 2-3 maanden en mag dan weer fulltime aan het werk; parttime is een onbekend begrip. Daarbij wil ik dan wel de kanttekening plaatsen dat in een heel aantal banen Zim-fulltime gelijk staat aan NL-parttime. Maar goed, morgen mag ik dus weer verder met mijn parttime/fulltime baan.

Ik heb er weer zin in Het is weer tijd om de handen uit de mouwen te steken. Lennard zal het niet leuk vinden dat ik weg ga, maar hij kan heel goed zelf spelen en kan met MaiRhoda ook best overweg. Ze zal zijn Nederlandse gebrabbel niet verstaan, maar gelukkig heeft hij ook andere manieren om duidelijk te maken wat hij wil. Tevens voor hem een goede reden om Shona te leren. Voor Jasper betekent het dat hij op een andere rug rond hobbelt en dat zijn voeding niet op zijn maar op mijn verzoek geleverd wordt. Nu kan ik theatime rond tienen dus echt niet meer over slaan.

De laatste drie weken waren een mooie afsluiting van het verlof. De eerste week waren mijn broer en schoonzus op bezoek. Pieter en Jetty hadden het goede idee om mij en de kinderen te vergezellen op de terugreis naar huis. Hun twee kinderen lieten ze bij opa en oma achter. Zij hebben een fantastische vakantie gehad en wij hebben genoten van hun bezoek. Geweldig om hen ons mooie plekje te laten zien. Erg gezellig. Zonder hen was het vast stil geweest in huis; Mark was er namelijk niet die week. Hij haalde ons op van het vliegtuig en vloog diezelfde avond naar Kenya voor een conferentie. Bij terugkomst pikte hij een Engelse medisch student en haar moeder (verloskundige) op die hier voor zes weken zijn. In de week daarna arriveerden (ds) Rien en Teunie de Jonge. Zij woonden hier van 2000-2006. Genoeg aanloop dus.

Het is goed om weer terug te zijn. Heerlijk genieten van eigen huis en tuin. Bijna elke dag ga ik een rondje lopen en dan realiseer ik me steeds weer hoe ontzettend mooi de omgeving is. Zelfs nu in de droogte van de winter. Ook leuk om vertrouwde gezichten weer te zien. Zimbabwanen zijn zo hartelijk. De meeste personeelsleden van het ziekenhuis heb ik al weer gezien, fijn hoe ze je het gevoel kunnen geven echt gemist te zijn. Gelukkig niet omdat er van alles mis is gegaan. Onze medisch directeur weet van aanpakken en daarnaast is Mark er voor de rest van de problemen... ;-) De volgende aflevering zal weer over het ziekenhuis gaan. Hieronder nog wat foto’s.

In de kerk

De kleine onderzoeker

Jasper vertelt een goeie grap

(best vlot voor zijn 2 maanden)

Nu het nog kan

3 dagen oud

Lief hoor, zo'n broertje

3 weken oud

Verlof

Door Annemarie

Na lange tijd radiostilte een bericht van mijn toetsenbord. Nog een weekje te gaan en dan is mijn zwangerschapsverlof helaas weer voorbij. Hierbij in vogelvlucht een overzicht van deze mooie maanden.

De laatste weken voor mijn verlof waren goed te doen. Geen wereldschokkende dingen ondernomen. Al waren de laatste keizersneden wel een race tegen de klok; na een half uur moest de operatie wel afgerond zijn anders dreigde mijn bloeddruk te ver te zakken. Poli draaien is dan wat relaxter.  De verloskundigen waren tevreden over de groei van de baby. Ik ook; voor vertrek nog een echo kunnen maken aan de keukentafel met ons nieuwe echo-apparaat: een jongen!

4 april zijn Lennard en ik op het vliegtuig gestapt. Via Lusaka en Dubai naar Amsterdam. Een heel goede reis gehad. Lennard had veel te veel afleiding en wilde niet echt gaan slapen. Uiteindelijk maar even op mijn rug laten hobbelen en toen was hij snel vertrokken. Grappig om dan de verwonderde blikken van de Afrikaanse vrouwen te zien.

Na een warm welkom zijn we naar ons logeerhuis in Leiden gegaan. Het was echt heerlijk om 3 maanden lang gebruik te kunnen maken van het leegstaande huis van gemeenteleden. Nogmaals bedankt fam Geluk!! Een prachtig ruim huis van alle gemakken voorzien dichtbij het centrum van Leiden. Zelfs wieg en speelgoed waren aanwezig. Maar voordat we ons daar settelden hebben we nog een week bij ouders en schoonouders gelogeerd. Gezellig, en heel leuk om Lennard weer aan ze voor te stellen. Gelukkig vond Lennard al die aandacht helemaal geweldig en maakte hij snel vrienden met iedereen. Bijzonder om te merken dat er buiten ons nog meer mensen zijn die van hem houden. Wij zijn dus niet de enigen die voor zijn charmes vallen. Opa’s en oma’s hebben zeker een poging gedaan om de gemiste tijd in te halen. 

De jongste Horst heeft gelukkig gewacht op zijn vader: 1 week na zijn aankomst en 1 dag na het inruimen van de kommode besloot hij ons met zijn komst te verblijden. En blij waren we zeker. Na een hele vlotte en ongecompliceerde thuisbevalling werd Jasper Nathan Horst geboren. Met 38+4 weken een mooi gewicht van 3660 gram. Lennard was die avond voor het eerst van zijn leven uit logeren. Vreemd dat er dan de volgende morgen opeens zo’n grote jongen naast je bed staat. Gelukkig vond hij zijn nieuwe broertje wel grappig en had hij totaal geen moeite om de aandacht te delen. Jasper heeft het vanaf het begin heel goed gedaan. Een lief ventje die graag aandacht krijgt en erg op zijn broer lijkt.

Zondag 27 mei is Jasper gedoopt. Een hele mooie dienst waarin Pinksteren, zending en de doop heel natuurlijk met elkaar verweven waren. Bijzonder om zo weer in de Marekerk te staan. Na vijf weken was het voor Mark weer tijd om terug te gaan. Ik ben met de jongens nog een week naar mijn ouders in Zeeland geweest. Een fijne tijd gehad. Ook erg genoten van de aanwezigheid van mijn zus en haar vier kinderen. Zij wonen normaal gesproken in Singapore en het kwam mooi uit dat zij nu vakantie hadden.

Zo terugkijkend op het verlof heb ik elke dag als een feest ervaren. Wat zijn we toch gezegende mensen met twee gezonde kinderen en lieve familie en vrienden om ons heen (ik spreek ook maar even namens Mark, hij is het er vast mee eens). Ik heb erg genoten van de rust van het verlof en gewoon de dagelijkse leuke dingen, zoals boodschappen doen, shoppen, lekker eten, naar de kerk, douchen. Ook heerlijk om mijn energie weer terug te hebben. Of ik op een roze wolk zit? Nee hoor, kraakheldere hemel, het is gewoon zo.

Nu eerst maar dit bericht plaatsten en wat foto’s opzoeken. Dan komt er later nog een recentere update.