Door Annemarie
Waar komt het werkwoord – of is het een uitdrukking? –
‘visite lopen’ eigenlijk vandaan? Er worden namelijk tijdens deze bezigheid in
het ziekenhuis maar weinig meters gemaakt. Vaak is ‘visite zitten’ of ‘visite
staan’ beter op zijn plaats. Waarschijnlijk stamt het uit vroeger tijden, toen
patiënten weken en maanden opgenomen lagen; hun arts daardoor de dossiers kon
dromen en niet elke keer iets toe te voegen had. Dan kan je lekker doorlopen. Als
je, zoals wij, elke week op een nieuwe afdeling begint, dan moet je toch bij
elke patiënt wel even stilstaan om zijn of haar voorgeschiedenis te leren
kennen. De standaardvragen bij elke patiënt zijn: HIV positief of negatief? Indien
positief; welk stadium? Tuberculose verdacht?
Gelukkig kan ik mijn bezigheden op de afdelingen nog steeds
beter omschrijven met visite staan dan met visite lopen, maar de snelheid in
meters per minuut loopt wel op. Deels natuurlijk door toegenomen ervaring,
deels doordat er twee collega’s zijn vertrokken en ik nu met 1 collega het
ziekenhuis mag runnen, maar het zal
er ook mee te maken hebben dat de beslisboom niet zo uitgebreid is als in
Nederland. De paar onderzoeken die je hebt kan je in de strijd gooien – als de patiënt
of zijn/ haar familie geld heeft – en daarna zijn de mogelijkheden tot
behandeling ook maar beperkt. De goede gewoonte om bij elke patiënt een lijst
van mogelijke diagnoses op te stellen ben ik in heel snel tempo aan het verleren.
Helaas, want niet elke patiënt volgt de hoofdweg en waar je niet aan denkt kan
je ook niet behandelen. HIV en tuberculose verklaren wel heel veel, maar niet
alles. Het zou erg fijn zijn als er een bericht in het dossier verschijnt als
je de verkeerde weg inslaat: “indien mogelijk keer om”. Helaas is dat niet zo. Patiënten
raken in coma en overlijden. Je staat er bij en kijkt er naar. Verpleegkundigen
zeggen dan al snel “die zal thuis wel wat traditionele medicijnen genomen
hebben”. Onverantwoorde kruidengeneeskunde is inderdaad gevaarlijk, maar het is
niet eerlijk om zwarte gat daaraan te wijten. Alhoewel ik heel graag zou willen
weten hoe groot de invloed van ‘traditionele geneeskunde’ is.
Er wordt in het ziekenhuis heel wat afgelopen (bij voorkeur
door de verpleegkundestudenten): die ene glucosemeter die we bezitten is meestal
niet op de afdeling waar je hem nodig hebt; de
rit naar de apotheek moet vaak gemaakt worden voor een doos
handschoenen, een zak vocht of medicijnen; of de dokter vraagt of er al
resultaten bekend zijn, dus moet er iemand weer checken bij het laboratorium. Een
portofoon- of radiosysteem zou de communicatie
flink verbeteren en heel wat schelen in kosten van beltegoed (tips en donaties
welkom ;-).
------------------------
Bovenstaande schreef ik een aantal weken geleden. Ondertussen
is er al weer een nieuwe arts aangenomen. De druk is voor even van de ketel. We
hopen op een goede samenwerking en wat meer rust om de tijd te nemen voor patiënten
en voor projecten die nu nog in de koelkast staan. In maart is er nog een
sollicitatieronde om ons aantal weer op vier te brengen. Geen overbodige luxe,
want er is altijd wel iemand op verlof of naar een workshop. Elke maandag is
het weer een verrassing met hoeveel artsen je het werk mag verdelen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten