Cola of yoghurtdrink, wat is gezonder?

Door Mark

Deze vraag speelde tijdens een autoreis van een van onze artsen. Het volledige artikel staat op haar blog

Kerstening

Door  Annemarie

Zoals beloofd vandaag een spotlicht op één van de mooie kanten van wonen en werken in Zimbabwe.

Zimbabwe is een christelijk land. En niet alleen op papier. Ik wordt steeds weer blij verrast als er met een vanzelfsprekend automatisme gerefereerd wordt naar God op – voor mij – onverwachte momenten. De seculiere Nederlandse cultuur zit klaarblijkelijk diep geworteld; mijn verwachting om afgewezen te worden om mijn christen zijn wordt steeds opnieuw beschaamd.

Afgelopen zaterdag had ik een nascholingsdag van de Zimbabwaanse artsenvereniging. Mijn verwachting is dat er van mij verwacht wordt dat ik mijn religieuze overtuiging bij de deur achterlaat. Buiten beschouwing latend dat dat überhaupt niet mogelijk is, doen we ons uiterste best om ‘neutraal’ te zijn. Die verwachting wordt hier niet beantwoord; zonder blikken of blozen opent de dagvoorzitter de bijeenkomst in gebed. Die blikken en blozen die ik toevoeg laten maar weer zien van welke kant ik het benader. Wat heerlijk om in je werk de verbazing over de bijzondere creaties van God gewoon te laten bestaan. Hoe dieper je in de wonderlijke wereld van het leven duikt, hoe groter de verwondering.

Vorige week had ik tijdens een curettage wegens incomplete miskraam zomaar een foetus van zeven weken in mijn hand. Een paar millimeter groot, maar hart en hoofd al duidelijk zichtbaar.  Hoe wonderlijk dat zoiets zonder enig ingrijpen van onze kant kan doorgroeien en uiteindelijk als schreeuwend mensje geboren wordt.

De laatste paar dagen heb ik helaas weinig tijd op de verloskamers doorgebracht. Ik ren van de ene vergadering naar de andere. Moet ook gebeuren. Gelukkig beginnen en sluiten we elke vergadering met gebed. Dat helpt om het juiste perspectief voor ogen te houden.

Zimbabwaanse wiskunde

Door Mark

Wie het nieuws over Zimbabwe een beetje gevolgd heeft,weet waarschijnlijk dat er over twee weken verkiezingen zijn. In Zimbabwe doen de verkiezingen meer stof en andere rommel opwaaien dan in Nederland. Momenteel worden alle bomen volgeplakt met gele en rode affices. Er zijn eigenlijk maar twee opties want alle 'andere' partijen zijn een samenwerking aangegaan.

Omdat vele soldaten en politieagenten tijdens de verkiezingen niet kunnen stemmen, mochten zij gisteren en vandaag stemmen. Volgens een van de partijen, wordt er op grote schaal gefraudeerd.
In ieder geval voorziet deze optie in een behoefte, want van de 44.133 politieagenten hebben maar liefst 69.222 aangegeven, gebruik te willen maken van deze optie.

Pardon? Ja, dat is meer dan 100% van de bestaande politieagenten. Dus nu dient er een rechtzaak waarbij de chief of Police moet uitleggen hoe dat precies zit.

Goed, laten we hopen dat deze dag geen voorbode is van wat ons over twee weken te wachten staat. Want niet alleen waren er veel soldaten en politieagenten op de been om te stemmen, er waren ook nog eens geen stembiljetten. Niet dat dit sommige individuen ervan zal weerhouden straks bekend te maken dat iets van 70.000 politieagenten op een zekere partij hebben gestemd. Zimbabwaanse wiskunde, een vak apart!

Personeel en Organisatie

Door: Annemarie

Soms weet ik niet wat ik nu moet denken, voelen of hopen. Vandaag is zo’n dag. Ik ben een toespraak aan het voorbereiden voor een bijeenkomst met het personeel aanstaande vrijdag. Aangezien ik deze maand waarnemend directeur ben van het hele zootje is aan mij de nobele taak om het personeel van enige antwoorden te voorzien, om zo de boel te sussen en een staking te voorkomen. Maar waar te beginnen? Ik heb weinig te bieden en zal de rol moeten spelen van boodschapper van slechte tijden.

Laat ik beginnen met wat achtergrondinformatie. Zonder precies de getallen te reproduceren kan ik wel een idee geven. Om te beginnen is de grootte van ons personeelsbestand niet veranderd sinds 1980. Ondertussen zijn er wel een oogkliniek en HIVkliniek met kliniekbezoeken bijgekomen. Ook het aantal patiënten dat we behandelen is toegenomen, met name op de verlosafdeling. Nu kan ik niet zeggen (letterlijk en figuurlijk) dat de verpleegkundigen op de afdelingen hun benen uit lijf lopen, dat valt wel mee, maar vergeleken met hun collega’s in het overheidsziekenhuis en in plattelandsklinieken werken ze wel harder en is er meer controle. De verlosafdeling is echter wel degelijk druk en zwaar onderbezet. De negen verloskundigen hebben in het eerste kwartaal 560 bevallingen gedaan. En dan moeten ze ook nog voor de 30 mensen op zaal zorgen. Daarnaast is niet makkelijk  om buiten je uren alle ballen thuis hoog te houden en te proberen om door bijbaantjes en projecten meer geld te verdienen om daarmee de opleiding van je kinderen en andere familieleden te kunnen betalen. Het helpt niet mee dat men in het ziekenhuis in Masvingo wel een bonus krijgt terwijl ze vijf keer zoveel verloskundigen hebben en nog geeneens het dubbele aantal bevallingen. Het zou fijn zijn als het basissalaris af en toe wat omhoog zou gaan. Dat is helaas al jaren niet het geval; zelfs geen inflatiecorrectie. Logisch dat ze vanaf de ziekenhuiskant wat extra’s verwachten.

Ik zou graag willen dat we ons personeel dan ten minste goede huisvesting kunnen bieden. Dat in het ziekenhuis de plafonds naar beneden komen, je grote kans loopt geëlektrocuteerd te worden in de keuken en de ratten zich voeden met patiëntendossiers  is al erg genoeg. Thuis wil je gewoon kunnen wonen: een huis zonder scheuren, een niet lekkend dak, stromend water, elektriciteit met bijbehorende eerlijke en transparante rekening, en een toilet op spuugafstand. Vijfdubbel helaas. Een heel aantal moet zelfs hun huis en toilet delen met collega’s: dan heb je nog maar één of twee kamers over voor het hele gezin. Ik heb vandaag een ronde gemaakt langs enkele huizen en dan voelt het toch wel erg dubbel om thuis te komen in een riant huis, waar elk kind een eigen kamer heeft, zelfs nog een aparte kamer als eetkamer en twee kantoren; met op drie plaatsen 24/7 stromend water; een flushtoilet binnenshuis; een accusysteem voor 24/7 stroom; een gaskookplaat; en binnenkort hopelijk een warm water douche. Dit alles noem ik niet om jullie op mijn beurt een dubbel gevoel te bezorgen. De realiteit is gewoon zo. En dan vergelijk ik mijn comfortabele huis nog met de hogere klasse Zimbabwaan. Het merendeel van de bevolking heeft ten slotte helemaal geen baan. Dus ik zal het vandaag niet hebben over al die moeders die hun kinderen voeden met maïs, water en af toe wat olie.

Wat bijdraagt aan de ellende is dat het totale budget voor onderhoud van het hele ziekenhuis en alle huizen van de ruim honderd werknemers slechts 500 dollar bedraagt. En Zimbabwe is geen goedkoop land, kosten zijn vergelijkbaar met Nederland. Veel verder dan wat lekkages verhelpen, af en toe een toilet bouwen en riolering vervangen kom je niet. Ik kan een hele lijst produceren van noodzakelijk onderhoud, maar wat heeft dat voor zin? Donors zijn meer geïnteresseerd in nieuwe huizen bouwen dan in onderhoud van het bestaande.

Misschien moet ik hier maar een punt zetten. Ik kan wel doorgaan met het opsommen van probleemgebieden, maar daar wordt niemand vrolijk van. Niet dat dat de bedoeling was van dit stuk. Ik wilde gewoon een tipje van de sluier oplichten. Laat ik nu maar snel de boel dichtstoppen, anders slapen jullie vannacht ook niet. De volgende keer zal ik iets moois schrijven, als tegenwicht.

Onze ziekenhuispastor opende de laatste managementvergadering met de geschiedenis van Jezus die vijf broden en twee vissen vermenigvuldigde zodat er genoeg was voor iedereen. Ergens geloof ik wel dat God nog steeds de macht heeft om dat te doen, maar ik vind het wel heel moeilijk.